کلود مونه - قسمت دوم
بعد از گذارندن چندین ماه سخت پس از مرگ کامیل، مونه داغدار که مصمم بود هرگز فقر را تجربه نکند، شروع به خلق تعدادی از بهترین نقاشی های خود در قرن بیستم کرد. مونه در اوایل دهه 1880 چند دسته منظره خشکی و دریایی را طی کمپین هایی به منظور ثبت مناطق روستایی فرانسه به تصویر کشید. کمپین های وسیع او به مجموعه های نقاشی او تبدیل شدند. کلود مونه در سال 1878 به صورت موقت به خانه «ارنست هاشیده» (Ernest Hoschedé)، مالک یک فروشگاه بزرگ و حامی هنر، نقل مکان کرد. هر دو خانواده تابستان را در خانه ای در بخش وتوی گذراندند.
پس از ورشکسته شدن ارنست و مهاجرت او به بلژیک در سال 1878، همسر او، «آلیس هاشیده»، پسرهای مونه را در کنار 6 بچه خود در پاریس بزرگ کرد. در بهار 1880 آلیس و بچه ها به مونه در وتوی ملحق شدند. البته یک سال پس از این موضوع، این خانواده به «پوآسی» نقل مکان کرد؛ شهری که مونه از آن متنفر بود. مونه «ژیورنی» (Giverny) را از در قطار کوچکی بین 2 شهر «ورنو» (Vernon) و «گانی» (Gasny) کشف کرد. این خانواده در آپریل 1883 اول به ورنو و سپس به ژیورنی نقل مکان کردند. مونه باغ بزرگی را در ژیورنی ایجاد کرد؛ باغی که به محل نقاشی کشیدن های او تا آخر عمرش تبدیل شد. پس از مرگ همسر آلیس، او و مونه در سال 1892 با یکدیگر ازدواج کردند.
ژیورنی
در ابتدای می 1883، مونه و خانواده بزرگش خانه ای حدودا 8 هزار متر مربعی را از یک صاحب ملک محلی اجاره کردند. این خانه نزدیک به جاده اصلی بین شهرهای ورنو و گانی در ژیورنی واقع بود. طویله آن نقش استودیوی نقاشی را بازی می کرد و باغ های میوه و یک باغ کوچک هم از دیگر امکانات این مکان بودند. این خانه به مدرسه بچه ها نزدیک بود و منظره اطراف طیف بی نهایتی از نقش مایه های مناسب را برای کار مونه فراهم آورد. خانواده مونه روی باغ ها کار کردند و پس از فروش موفق آثار مونه توسط فروشنده او، «پل دوران-روئل» (Paul Durand-Ruel)، وضعیت مالی آن ها وضعیت بسیار بهتری پیدا کرد؛ تا جایی که در نوامبر 1890 مونه توانست این خانه، ساختمان های اطراف و زمین را برای باغ هایش بخرد. او در سال 1899 گلخانه و استودیوی دومی را ساخت که این استودیو ساختمان جاداری با نورگیرهای سقفی بود.
کلود مونه از ابتدای دو دهه 1880 و 1890 تا پایان زندگی اش روی «مجموعه» (series) نقاشی های خود کار کرد؛ در این مجموعه ها، سوژه با نورپردازی ها و شرایط آب و هوایی متفاوت به تصویر کشیده می شد. اولین مجموعه نقاشی های او «کومه علف خشک» (Haystacks) نام داشت که از زوایای دید گوناگون و در زمان های متفاوت روز کشیده شده بود. 15 نقاشی از این مجموعه در «گالری دوران-روئل» (Galerie Durand-Ruel) در سال 1891 به نمایش درآمدند. از مجموعه نقاشی های بعدی او می توان به «کلیسای جامع روآن» (Rouen Cathedral)، «سپیدارها» (Poplars)، «خانه پارلمان» (House of Parliament)، «صبح ها روی رودخانه سن» (Mornings on the Seine) و «نیلوفرهای آبی» (Water Lilies) اشاره کرد که همگی در ملک او در ژیورنی خلق شدند. مونه علاقه بسیار زیادی به کشیدن طبیعت کنترل شده داشت که باغ های خودش در ژیورنی با نیلوفرهای آبی، برکه و پل شان، از نمونه های چنین محیطی هستند. او بالا و پایین کرانه های رودخانه سن را هم نقاشی می کشید.
بین سال های 1883 و 1908، مونه به مدیترانه سفر می کرد و در آن به کشیدن بناهای شاخص و مناظر خشکی و دریایی مثل «بوردیگرا» (Bordighera) می پرداخت. او مجموعه مهمی از نقاشی ها را در ونیز و دو مجموعه چشم انداز «پارلمان» و «پل چرینگ کراس» (Charing Cross Bridge) را در لندن به تصویر کشید. همسر دوم او، آلیس، و بزرگترین پسرش، ژان، به ترتیب در سال های 1911 و 1914 از دنیا رفتند؛ پسری که با یکی از دختران آلیس، «بلانش» (Blanche)، ازدواج کرده بود. بلانش پس از مرگ آلیس شروع به مراقبت از کلود نمود و در این زمان بود که اولین نشانه های آب مروارید چشمانش پدیدار شدند.
جنگ جهانی اول باعث شد تا پسر کوچکتر مونه به جنگ برود. نخست وزیر «ژرژ کلمانسو» که قبل و بعد از جنگ جهانی اول رهبری فرانسه را بر عهده داشت، از دوستان مونه بود. در طول دوران جنگ مونه مجموعه درختان «بید مجنون» (Weeping Willow) را به احترام سربازان کشته شده فرانسوی را خلق کرد. آب مروارید چشمان مونه باعث شد که او دو عمل جراحی را در سال 1923 انجام دهد. نقاشی هایی که در زمان آب مروارید داشتن چشمان او کشیده شدند، رنگ مایه کلی قرمزطوری دارند چون افرادی که از این بیماری رنج می برند، چنین دیدی پیدا می کنند. البته شاید بعد از عمل های جراحی چشم های او توانایی دیدن امواج نور فرابنفش خاصی را پیدا کرده بودند که به صورت معمول لنزهای چشم نمی توانند آن ها را ببینند. این موضوع ممکن است که روی رنگ هایی که او می دیده، تاثیر گذاشته باشد. بعد از عمل های جراحی، او حتی بعضی از این نقاشی ها را دوباره کشید و درنتیجه نیلوفرهای آبی از قبل آبی تر شدند.
مرگ
مونه در تاریخ 5 دسامبر 1926 در سن 86 سالگی از دنیا رفت و جسد او در قبرستان کلیسای ژیورنی خاک شد. او اصرار داشت که مراسم خاکسپاری اش ساده برگزار شود و از این رو تنها حدود 50 نفر در آن شرکت کردند. ورثه مونه خانه و باغ معروف او با برکه نیلوفرهای آبی اش را به «فرهنگستان هنرهای زیبای فرانسه» (French Academy of Fine Arts) در سال 1966 واگذار کردند. مردم توانستند از این خانه و باغ ها از طریق «بنیاد مونه در ژیورنی» (Fondation Monet in Giverny) از سال 1980بازدید کنند. علاوه بر یادگاری های مونه و دیگر اشیای متعلق به او، این خانه حاوی کلکسیونی از چاپ های چوبی ژاپنی هم است. این خانه یکی از دو جاذبه ژیورنی است که از گردشگران همه جای دنیا میزبانی می کند؛ جاذبه دیگر این منطقه، «موزه امپرسیونیسم ژیورنی» (Museum of Impressionism Giverny) است.
فروش پسامرگ آثار
مجموعه «لندن، پارلمان، آثار خورشید در مه» (London, the Parliament, Effects of Sun in the Fog) در سال 2004 به قیمت 20.1 میلیون دلار فروخته شد. ژورنال «مجموعه مقاله های انجمن سلطنتی» (Proceedings of the Royal Society) در سال 2006 مقاله ای را چاپ کرد که در آن با ارائه مدارکی نشان داد که این نقاشی ها در «بیمارستان سنت توماس» مشرف بر رودخانه تیمز کشیده شده بودند. نقاشی «صخره های نزدیک دیئپ» (Cliffs near Dieppe) در دو زمان متفاوت به سرقت رفت. در سال 1998 اولین سرقت این نقاشی رخ داد که منجر به محکومیت «کیوریتور» (curator) «موزه هنرهای زیبای نیس» (Musée des Beaux-Arts de Nice) و دو شریک او شد. سرقت دوم در آگوست 2007 رخ داد که همچنان به بازیابی این نقاشی ختم نشده است.
نقاشی سال 1873 «پل راه آهن در آرژنتوی» (The Railway Bridge at Argenteuil) که پل روی رودخانه سن را نشان می دهد، در 6 می 2008 توسط یک خریدار گمنام تلفنی با قیمت بی سابقه 41.4 میلیون دلار در حراجی «کریستیز» در نیویورک به فروش رفت. نقاشی «برکه نیلوفرهای آبی» (Le bassin aux nymphéas) در همین حراجی در تاریخ 24 جون 2008 به قیمت 36.5 میلیون پوند به فروش رفت که با کارمزد قیمت آن به 40 میلیون و 921 هزار و 250 پوند رسید.
قسمت دوم «کلود مونه» به پایان رسید. در صورت تمایل می توانید قسمت اول آن را مطالعه فرمایید.