به گزارش خبرنگاران ، آدام دیگبی ، وقتی کلودیو مارکیزیو در فاصله چند روز مانده به حضور در تیم ملی ایتالیا با پیراهن تیم جدیدش، زنیت سنت پترزبورگ خودنمایی کرد، شاید نکته کنایه آمیزی داشت. بازیکن سابق یوونتوس پیراهن آبی آسمانی تیم معروف لیگ برتر روسیه را به تن کرد و این یعنی دیگر شماره هشت بیانکونری را نمی پوشد. او شماره 10 را به خود اختصاص داده و دوشنبه شب در لیسبون، آتزوری هم بازیکنی نداشت که هم این پیراهن باارزش را به تن کند و هم نماینده ای از تیم سابق این هافبک در ترکیبش وجود نداشت.

در حقیقت در بازی در پرتغال که با گل نیمه دوم آندره سیلوا به سود میزبان انتها یافت، برای نخستین بار از ژوئن 1998 یعنی بیست سال و چند ماه قبل، ایتالیا یک بازی را بدون حضور بازیکنی از یووه در ترکیب اصلی آغاز کرد به دلیل آنکه روبرتو مانچینی تصمیم گرفت از سیستم چرخشی استفاده کند و در کنفرانس خبری قبل از بازی هم مطرح کرد نمی خواهد در ابتدای فصل با انجام دو بازی با فاصله کم به هیچ بازیکنی فشار بیاورد. اگرچه جای خالی استحکام لئوناردو بونوچی و جورجو کیه لینی به شدت احساس می شد اما دیدن آزمایش همزمان آلسیو رومانیولی و ماتیا کالدارا خوشایند بود و این دو بازیکن میلان می توانند تا سال ها در قلب دفاع ایتالیا بدرخشند. اما بیش از هر بازیکنی در دفاع، آتزوری به یک نیروی خلاق هجومی، از آن دست که شایستگی پیراهن شماره 10 را داشته باشد، احتیاج مبرم دارد.

فدریکو کیه زا هنوز 20 سال بیشتر ندارد و زمان می خواهد تا روی تصمیم گیری اش کار کند و به چنین بازیکنی تبدیل گردد اما مانچینی با قرار دادن چیرو ایموبیله و سیمونه زازا کنار این بازیکن فیورنتینا، نقاط قوت هر سه را بی اثر کرد. کیه زا در ترکیب بنفش ها عنصری غیرقابل پیش بینی است که دایما جای خود را با بال دیگر تیم عوض می نماید یا به مرکز زمین نقل مکان می نماید و پشت سر مهاجمان قرار می گیرد اما با حضور دو مهاجم تخصصی، او کسی را نداشت که جایش را با او عوض کند و نه کسی که برای دریافت توپ به عمق بزند در عوض دو هم تیمی داشت که یک جا را اشغال می کردند و حرکات و ویژگی های مشابهی داشتند. پشت سر آنها توانایی ژورژینیو در کار با توپ خنثی شد چون تیمش نمی توانست به خوبی از او حمایت کند و توپ را برگرداند چراکه برایان کریستانته و جاکومو بوناونتورا در بسیاری از مقاطع بازی سرعت لازم را نداشتند.

بازی هیچ وقت جریان نداشت و برنامه مانچینی برای بازی اجرایی نبود، هیچ کس وجود نداشت که خط میانی را به حمله ارتباط دهد و نتیجه اش تیمی از هم گسیخته شد که در طول 90 دقیقه بیراهه می رفت و فاقد ابتکار بود. در جست و جو برای گزینه های مانچینی در این بازی دشوار است که جای امیدی برای مانچو پیدا گردد. مارکو وراتی در پاریس نشان داده بازیکن فوق العاده ای است اما به ندرت در تیم ملی در همان سطح بوده و فدریکو برناردسکی هنوز نتوانسته حتی به ترکیب اصلی یوونتوس راه پیدا کند. حتی اگر مانچینی از ظرفیت سه مهاجم که می توانند لورنزو اینسینیه، ماریو بالوتلی و کیه زا باشند نهایت استفاده را ببرد، آن وقت باید فکری به حال خط میانی کند که آنها را برای گلزنی مداوم تغذیه کند. بر خلاف زنیت، آنها یک شماره 10 نمی خواهند بلکه کلودیو مارکیزیوی جوان تری لازم دارند که بتواند خطوط را بشکند و توپ را به جلو ببرد و بین دفاع و حمله پل بزند. تا وقتی یکی پیدا نکنند، ایتالیا با مشکل روبرو است.