بیست سال از روزی از که عقد خواهر خواندگی بین اصفهانِ ایران و فلورانسِ ایتالیا خوانده شد، گذشت و امروز در این بیست سالگی حرف هایی زده شد از آنچه می توانست تاکنون انجام گردد و نشد یا اگر هم گردیده به گونه ای دیگر بوده است.

به گزارش خبرنگاران، بیستمین سال خواهرخواندگی اصفهان و فلورانس در اتاق ایتالیایی موسسه فرهنگی رویش مهر، با سخنرانی علیرضا جعفری زند و محمد حسین ریاحی و با حضور مهدی مقدری سخنگوی شورای اسلامی شهر اصفهان جشن گرفته شد.

مجری این برنامه در ابتدا به معرفی شهر فلورانس ایتالیا و شرح خواهرخواندگی شهرها پرداخت.

به گفته جوشش، پیشینه خواهرخواندگی کشورها به جنگ جهانی اول برمی گردد و شهرهایی از دو کشور انگلستان و فرانسه اولین بار چنین پیمانی را با یکدیگر ایجاد کردند و بعد از آن تعداد بسیاری از شهرهای اروپایی خواهرخوانده شدند و در سال 1956 آمریکا تصمیم به گسترش چنین رابطه ای تا حد بین قاره ای گرفته شد.

مسئول اتاق ایتالیایی موسسه رویش مهر، تشابهات تاریخی، علمی و دانشگاهی، بندری و دیگر وجوه متشابه را از دلایل قرار چنین پیوندهایی بین شهرها با هدف اتحاد و نزدیکی شهرهای متشابه، همبستگی و دوستی شهروندان و افزایش مراودات فرهنگی، هنری، علمی، اقتصادی و بحث مهم گردشگری مطرح نمود.

وی استفاده از تجارب توسعه شهری را یکی دیگر از اهداف پیوند خواهرخواندگی قلمداد کرد و در خصوص نحوه برقراری چنین پیوندی گفت: به محض تصمیم گیری در خصوص این پیوند، شهرداران دو شهر، با امضاء قراردادی، توسعه متقابل را به شهرهای خود راه می دهند.

جوشش، فرایبورگ و کوالالامپور را از دیگر خواهرخواندگان اصفهان معرفی کرد که دو خیابان اصفهان، به موجب این پیمان، چنین نام گرفته اند.

مسئول اتاق ایتالیایی موسسه رویش مهر، پیمان خواهرخواندگی اصفهان و فلورانس ایتالیا را در حد قراردادی مکتوب و صرفاً برروی کاغذ توصیف کرد و ابراز امیدواری کرد که تا پس از گذر بیست سال از این پیمان، در مرحله اول، شهروندان اصفهانی با این مبحث آشنا و در گام های بعد، با شناخت زیرساخت های موجود، طالب صورت گیری مراودات بین دو شهر شوند، تا آنجا که به دور از مداخلات سیاسی، روابط چهره به چهره و مردمی بین دو کشور شروع گردد.

محمدحسین ریاحی، با اشاره به پیشینه تاریخ و فرهنگ ملل، بعضی ملت ها را دارای نقش عمده ای در فرهنگ سازی دانست، از جمله اصفهان در ایران و ایتالیا یا روم سابق در یونان باستان، که مشابهت های قابل توجهی در خصوص ایجاد تفکرات، تحولات و تأملات در سال های بعد از میلاد مسیح داشته اند.

این استاد دانشگاه، داوینچی و چهره های مطرح دیگر جهانی برخاسته از ایتالیا را که تأثیرگذار در انقلاب فکری اروپا بوده اند، همپای دانشمندان و هنرمندانی در ایران خواند که تغییراتی مشابه را ایجاد نموده اند، همچنین طراحی ها و معماری هایی که بین این دو کشور با الگوبرداری از یکدیگر به وجود آمده اند، هم چون تأثیر گنبد سلطانیه بر کشورهای خارج از مرزهای ایران، در اروپا.

وی یکی از اتفاقات مشهور ایتالیا را، اشاعه تفکر مسیحیت در جهان دانست و گفت که در این راه، اندیشمندان این کشور، از تفکرات شرقی و ایرانی نظیر ابن سینا و فارابی بهره جسته اند.

ریاحی یکی از ویژگی های مهم ایتالیایی ها را ارتباط با ادبیات فارسی دانست و در شرح این ادعا به تحقیقات انجام شده در مورد حکیم بزرگ و احیانماینده زبان فارسی، ابوالقاسم فروسی اشاره نمود که منجر به نام گذاری میدانی در روم، پایتخت ایتالیا، به نام این حکیم ایرانی گردیده است.

نویسنده و ادیب ایرانی، توصیفات به جا مانده از نویسندگان ایتالیایی در زمان صفویان و قاجاریان را نشات گرفته از طبیعت و فضای ایران دانست و اضافه کرد: بنا براین آثار به جای مانده، اروپاییان به حفظ ارتباط با ایران در این دوران علاقه مند بوده اند.

وی در ادامه سخنانش با بیان روایاتی مستشرقین و اروپاییان را مشتاق به حفظ مراودات فرهنگی با ایران و به ویژه اصفهان دانست. از جمله این روایات، داستان حمله ساکنین جلفای اصفهان به گروهی از اروپاییان، که امام جمعه اصفهان، محمدحسین خاتون آبادی، باعث نجات گروه اروپایی می گردد و بعد از این حادثه پاپیوس نهم، هدایا و مدال هایی را برای خاتون آبادی می فرستد و میرزامسکین شاعر هم، اشعاری را در این باره می سراید.

ریاحی، معماری را هم یکی دیگر از انگیزه های ارتباط اروپاییان با ایران می داند و می گوید: چیزی که در دنیای امروز می توان به آن دست یافت، زبان فرهنگی است که حربه ای بسیار ارزشمند، مؤثر و مناسبی در تفاهم، ارتباطات و پیشرفت های جامعه بشری خواهد بود و در این خصوص بحث ایران و ایتالیا از معقولات قابل آنالیز و مهم است.

علیرضا جعفری زند، سخنانش را با تمجید از هنر ایتالیا شروع کرد و گفت: برای دعوت من به سخنرانی ها، همه فکر می نمایند که من به عنوان یک ایرانشناس یا باستان شناس دعوت می شوم و همه جا سرم را بالا می گیرم تا به خودم ببالم به عنوان یک ایرانی اما من سر تعظیم فرود می آورم در مقابل ایتالیا و هنر ایتالیا و اگر هنر دنیا ده قسمت باشد، حداقل شش قسمت آن مربوط به این کشور، ایتالیا است.

این باستان شناس، اصفهان را کشوری زیبا قلمداد کرد که اما این زیبایی را مدیون، میدان نقش جهان، پل ها و مسجد جامع دانست و از مخاطبان خود پرسید، آیا اثری در اصفهان هست که تفکر و انگیزه هنری لازم برای خلق آثار جدید را به وجود آورد؟

وی با زبان انتقاد، جامعه ایران را در راه کوشش برای ساخت تاریخ زیبا و یکنواخت ناموفق خواند و با تشبیه اصفهان به ناخواهری خواهرخوانده هایش، که مندرس و بدون رسیدگی به شکل امروزی از گذشته باقی مانده، زمینه ساخت فلورانس و اصفهان را متفاوت مطرح نمود.

جعفری زند، ناتوانی در حفظ زاینده رود، در مقابل رودخانه جاری در شهر فلورانس را یکی از مصادیق کم کاری ها در رسیدگی به این ناخواهری، اصفهان دانست.

این ایرانشناس، نبود راهنمایی گر معمار و اندیشمندی که متناسب با نیازهای زمان، معماران و اندیشمندان دیگر را راهنمایی و حمایت همه جانبه کند را یکی از علل در جا ماندن هنر در این شهر عنوان نمود، این درحالی است که فلورانس شاهد خانواده های هنرپرور بسیاری در طول دوران بوده، خانواده هایی که حتی شاید مورد هجوم فاسدان حکومتی و سلطنتی و مذهبیون افراطی قرار گرفتند، اما زمانشان را صرف ایستادگی در حفظ و فراوری ابنیه تاریخی و زیباسازی شهر کردند.

وی در انتهای صحبت هایش موزه داری تخصصی ایران و فلورانس ایتالیا را مورد مقایسه قرار داد و در صحبت هایش با مثال مراقبت از یک تابلو تاریخی در موزه ای در فلورانس که با قرار وقت قبلی و انتظار در صف متقاضیان قابل بازدید است به نوع مراقبت متفاوت از آثار تاریخی در این دو شهر اشاره نمود.