موزه هنر ناروکاوا | نیهونگا | دریاچه آشی | ژاپن

«موزه هنر ناروکاوا» (Narukawa Art Museum) در دامنه تپه ای مشرف بر دریاچه آشی واقع است و در روزهای آفتابی می توان کوه فوجی را از درون آن به وضوح تماشا کرد. تلویزیون ملی ژاپن، NHK، یک دوربین را روی سقف موزه نصب کرده که همواره روی کوه فوجی متمرکز است و تصاویر آن را با بینندگان این کشور به اشتراک می گذارد. البته شاید نمای این کوه از «سالن استراحت پانوراما» (Panorama Lounge) باشد که بازدیدکنندگان زیادی، بیشتر از خارج از ژاپن، را به این موزه جذب می کند. با بازدید از این موزه می توانید با سبک نقاشی ژاپنی «نیهونگا» (Nihonga) آشنا شوید. متون بسیاری از آثاری که در این موزه در معرض نمایش قرار دارند، به زبان انگلیسی ترجمه شده اند تا بازدیدکنندگان خارجی هم به اندازه ژاپنی ها بتوانند از دیدن نقاشی های جذاب موزه هنر ناروکاوا لذت ببرند.

 

تاریخچه و شیوه نمایش آثار

تاجری به نام «مینورو ناروکاوا» این موزه را در سال 1988 تاسیس کرد تا کلکسیون شخصی نیهونگای خود را در آن قرار دهد. موزه ناروکاوا موقعیت مناسب خود را به شم اقتصادی موسس آن مدیون است. ناروکاوا می خواست تا این موزه بتواند همواره بازدیدکنندگان قابل توجهی را به خود جذب کند و این موضوع مستلزم مکان ایده آلی بود. این تاجر تصمیم گرفت تا از نقاط خوش منظر مورد علاقه خود در ژاپن دیدن کند که نتیجه این تحقیق شخصی او، این بود که مکان انتخابی باید چشم اندازی از کوه فوجی را ارائه دهد. این نمای خیره کننده از کوه فوجی بدون آثار هنری جذاب روی دیوارهای موزه برای جذب بازدیدکنندگان کافی نمی بود، اما خوشبختانه علاقه مندان با بازدید از موزه هنر ناروکاوا می توانند با یک تیر دو هدف را بزنند. کلکسیون این موزه حاوی بیش از 4 هزار اثر هنری است که این امر به آن اجازه می دهد تا در طول سال چهار نمایشگاه را با نمایش آثار هنرمندان مختلف برگزار کند. چهار گالری جادار موزه هم برگزاری همزمان نمایشگاه هایی مختص هنرمندان مشخصی را میسر می سازند.

 

گالری ها

در طبقه اول گالری بزرگ «جهان درخشان نیهونگا» (The Sparkling World of Nihonga) را خواهید یافت که شما را به صورت کلی با آثار ده ها هنرمند معاصر در این ژانر آشنا خواهد کرد. نقاشی «تلماسه مینگشا، دون‌هوانگ» (Mingsha Sand Dune, Dunhuang) که به اندازه یک دیوارنگاره بزرگ است، بر اتمسفر این اتاق چیره می باشد. این نقاشی متشکل از دو صفحه چهارپنلی است که تمام فضای یک دیوار را پوشش می دهد. تلماسه مینگشا رنگ آمیزی برجسته خالقش، «ایکو هیرایاما»، را نشان می دهد: دو سوم این منظره نشان دهنده رنگ اخرایی بیابان گبی است و در یک سوم دیگر رنگ سبز متضاد واحه کهن را به تصویر کشیده شده. هیرایاما مانند بسیاری از هنرمندان نسل خود به مضامین آسیای مرکزی و جاده ابریشم علاقه مند بود؛ منطقه ای که فرصت های فراوانی را در زمینه های نقاشی و رنگ آمیزی در اختیار هنرمندان قرار می دهد تا از رویکردهای سنتی مبتنی بر پرندگان، گل ها و حیوانات در سبک نیهونگا فاصله بگیرند و آثار نویی را خلق کنند. در نقاشی های سبک نیهونگا معمولا شاهد حیواناتی هستیم که به گل ها خیره هستند، اما این موضوع را در آثار هنرمندانی چون «سوسومو ماکی»، «ماتازو کایاما» و «فومیکو هوری» می توان به شکل های تازه ای دید.

در طبقه دوم دو نمایشگاه را در دو گالری مجزا می توان یافت که یکی به آثار «کازویوکی فوتاگاوا» و دیگری به آثار «سوننوبو نامیکی» اختصاص دارد؛ فوتاگاوا یک هنرمند فعال دیگر در سبک نیهونگا و نامیکی یک نقاش لاکی است. هر کدام از این گالری ها به تنهایی ارزش بازدید را دارند که اگر نقاشی های آن ها را به آثار طبقه اول اضافه کنیم، هزینه ورودی موزه بسیار ناچیز به نظر می رسد. فضای گالری فوتاگاوا از همان لحظه ورود خیره کننده است. دیوارهای آن پوشیده از مناظر بزرگی هستند که محیط های طبیعی را با جزئیات تقریبا فوتورئالیستیک به تصویر می کشند؛ در ژانر نیهونگا معمولا شاهد چنین جزئیاتی نیستیم. شاید شاخص ترین اثر این گالری، چند نقاشی تماما سبز از درختان صدر ژاپنی یاکوسوگی باشد. در «درختان سبز» (Green Trees) ریشه های پرپیچ و خم درختان با وضوح آنقدر بالایی طراحی شده اند که می توان این نقاشی را با یک اثر گرافیکی کامپیوتری اشتباه گرفت.

سوننوبو نامیکی یک نقاش نیهونگا نیست، اما نقاشی های لاکی معاصر او حس و حال طبیعی مشابهی را ابراز می کنند. زمینه ای سیاه رنگ به منظره های خشکی و دریایی او جلوه والایی می دهند. بیشتر این نقاشی ها شب را به تصویر می کشند، اما استثناهایی مثل «دریای آرام» (Calm Sea) هم در میان آن ها هست که در آن نور خورشید رو به غروب با بهره گیری از نازک کاری طلایی روی اقیانوس بازتاب پیدا کرده. البته بعضی از بهترین آثار او مثل «نشانه برف» (Sign of Snow) تماما سیاه و سفید هستند. رد تایرها روی یک جاده برفی در این نقاشی تداعی کننده سیاه قلم های انتزاعی است. در یک محفظه نمایشی در این نمایشگاه هم می توان با نقاشی لاکی و مواد مورد استفاده نامیکی در پس زمینه آثارش آشنا شد.

 

بخش های قابل توجه دیگر

موزه ناروکاوا آثار نمایشی جالب دیگری هم دارد. یکی از آن ها بخش کوچکی از طیف وسیع رنگدانه های مورد استفاده در سبک نیهونگا را نشان می دهد. این محفظه بیش از 100 رنگدانه را در خود جا داده است، اما حدود 10 هزار رنگدانه برای استفاده هنرمندان این سبک وجود دارد. سه رنگدانه اصلی «سنگ طبیعی» (tennen-iwa)، «سنگ جدید» (shin-iwa) و «آب خشک» (suihi) هستند. مورد اول متشکل از مواد طبیعی از جمله سنگ، مواد معدنی، شیشه، صدف و مرجان است، مورد دوم از اکسیدهای فلزی بطور مصنوعی ساخته می شود و مورد سوم از جنس خاک های رس گوناگون می باشد. در کنار این اثر، محفظه دیگری وجود دارد که قلم موها و ابزار دیگر نقاشان این ژانر را نشان می دهد.

نمایشگاه کوچکی در لابی موزه هم شش ماسک «نو» (Noh) را در معرض نمایش قرار می دهد که همگی زنانه و بسیار شیک هستند، اما با تفاوت های ریزی نشان دهنده چهره های متفاوتی می باشند. لابی و راهروی سالن استراحت ناروکاوا از لحاظ جو و حس و حال با گالری های آرام و منظم موزه بسیار فرق می کنند. البته این موضوع چیزی از جذابیت شان کم نمی کند و ریشه در شور و شوق مالک ناروکاوا در طراحی موزه اش دارد. پرسنل این موزه هم در توضیح و توصیف آثار هنری نهایت تلاش خود را می کنند تا بازدیدکنندگان بهترین تجربه بازدید ممکن را داشته باشند.