معرفی ایرلاین | امارات | هواپیمایی امارات | فرودگاه بین المللی دبی | قسمت اول

هواپیمایی «امارات» (Emirates) نه تنها یکی از برترین ایرلاین های جهان می باشد، بلکه به یکی از شناخته شده ترین برندهای دنیا هم تبدیل شده است. این شرکت هواپیمایی 136 مقصد را از هاب خود در «فرودگاه بین المللی دبی» (Dubai International Airport) پوشش می دهد و با ناوگان 260 هواپیمایی خود، نقش مهمی در هوانوردی جهانی دارد. البته همیشه اوضاع به این شکل نبود. اگر تنها به 4 دهه قبل برگردیم، می بینیم که هواپیمایی امارات تازه متولد شده بود و شرکت هایی مثل «بریتیش ایرویز»، «گالف ایر» و «سنگاپور ایرلاینز» در زمینه پروازهای بین المللی دوربرد حرف اول را می زدند.

اما امارات در زمینه مسافرین بین المللی شلوغ ترین خط هوایی جهان است و در سال مالی که پایان آن مارچ 2024 بود، با جابجایی 51.9 میلیون مسافر توانست تا به درآمد فوق العاده 37.4 میلیارد دلار برسد. خب امارات که در ابتدا تنها برای رونق گردشگری در خاورمیانه تاسیس شده بود، چگونه حالا به چنین غولی در صنعت هواپیمایی تبدیل شده است؟ در ادامه قسمت اول این مقاله دو قسمتی با بخشی از تاریخچه هواپیمایی امارات آشنا خواهید شد و در پایان این مجموعه به درک کاملی از این شرکت هواپیمایی خواهید رسید.

 

در ابتدای ماجرا

قبل از اینکه داستان امارات را تعریف کنیم، ابتدا باید تحول دبی و تبدیل شدن آن به یکی از قدرت های بازرگانی و گردشگری را درک کنیم که سالانه بیش از 17 میلیون گردشگر را به خود جذب می کند. دبی در اواخر دهه 1950 یک شهر کوچک ماهیگیری بود. «راشد بن سعید آل مکتوم» در سال 1958 بعنوان امیر دبی انتخاب شد و تا زمان مرگش این جایگاه را حفظ کرد. او همچنین اولین نایب رئیس و دومین نخست وزیر کشور امارات متحده عربی هم بود. شیخ راشد کاتالیزوری بود که دبی را به این کلان شهر مدرن امروزی تبدیل کرد. کشور امارات به دنبال کشف نفت در سال 1966 بالاخره توان مالی توسعه دبی به شهری را پیدا کرد که آل مکتوم در نظر داشت؛ شهری در قلب تجارت، نوآوری و گردشگری جهانی. آل ماکتوم پس از شکل گیری و تاسیس کشور امارات در سال 1971 دیگر درگیر محدودیت هایی نبود که بریتانیا بر آن تحمیل کرده بود و همانطور که پیشتر به آن اشاره شد، مسیر ساخت ابرشهر خود را پیش گرفت.

جمعیت دبی در سال 1977 به بیش از 200 هزار نفر رسید که 4 برابر جمعیت آن در ابتدای آن دهه بود. شروع داستان هواپیمایی امارات به سال 1984 برمی گردد که در آن شیخ راشد متوجه شد که بیشتر گردشگران دبی از شرکت هواپیمایی خاورمیانه ای گالف ایر استفاده می کردند تا از هاب های این شرکت در عمان و بحرین به دبی برسند. از نظر آل ماکتوم، اگر این جابجایی به فرودگاه واسطه حذف می شد، دبی به مقصد بسیار جذاب تری برای مسافرین بین المللی تبدیل می گشت. آل مکتوم از رئیس شرکت «دناتا»، آقای «موریس فلنگن» (Maurice Flanagan)، خواست تا شرایط تاسیس یک خط هوایی را بررسی کند. تا دسامبر 1984 یک برنامه تجاری جامع برای این کار آماده و نام «امارات» برای آن انتخاب شد. بر اساس این برنامه، یک شرکت هواپیمایی در دبی تاسیس می شد که امکان پرواز مستقیم به امارات را فراهم می کرد.

 

اولین پرواز امارات

این شرکت هواپیمایی جدید با بودجه کمی از شرکت های خصوصی محلی بعلاوه 10 میلیون دلار از خانواده سلطنتی دبی تاسیس شد. آل مکتوم و تیمش همچنین یک بسته حمایتی را از متحد نزدیک خود، پاکستان، و ایرلاین ملی آن، «هواپیمایی بین المللی پاکستان»، دریافت کردند. این خط هوایی پاکستانی هم هواپیماها و هم تبحر عملیاتی خود را در اختیار امارات قرار داد. امارات برای شروع فعالیت هایش از هواپیمایی بین المللی پاکستان یک «بوئینگ 737-300» و یک «ایرباس A300-200» را اجاره کرد. این ایرلاین یک جفت هواپیمای بوئینگ 727-200 را هم از آن خود کرد که جزئی از «دبی ایر وینگ» (Dubai Air Wing)، «ایرلاین» خصوصی خانواده سلطنتی، بودند. اولین پرواز امارات در 25 اکتبر 1985 مسیر دبی به کراچی پاکستان را طی کرد و بمبئی هند مسیر دوم این ایرلاین بود. امارات در سال اول فعالیت خود 260 هزار مسافر را جابجا کرد. در همین بازه زمانی، شرکت هواپیمایی گالف ایر شاهد کاهش 56 درصدی درآمد سالانه خود بود.

 

جاه طلبی های اولیه برای رشد و توسعه

هواپیمایی امارات در سال 1987 برنامه رشد جاه طلبانه ای را پیش گرفت. این شرکت با خرید اولین هواپیمای خود در 3 جولای 1987 که یک ایرباس A310-300 بود، توسعه ناوگان خود را آغاز کرد. در سال های بعد از این خرید، ناوگان امارات با 13 هواپیمای A310 دیگر و 7 هواپیما A300 که ظرفیت بیشتری داشتند، بسط پیدا کرد. امارات در همان سال اولین پروازهای خود به اروپا را آغاز کرد که لندن اولین و فرانکفورت دومی مسیر آن بود. این شرکت هواپیمایی 11 مقصد را تا پایان سال 1987 پوشش می داد. 14 مقصد اولیه امارات که در پایان 5 سال اول فعالیت این شرکت در دسترس بودند، از این قرار هستند: دبی، بمبئی، دهلی، کراچی، امان، کلمبو، قاهره، داکا، ماله، فرانکفورت، استانبول، دمشق، جده و کویت.

تنها 3 سال پس از این زمان، بانکوک، مانیل و سنگاپور هم به شبکه بین المللی امارات اضافه شدند و پرواز مستقیم این خط هوایی به هنگ کنگ از سال 1991 آغاز شد. امارات در این دوره حدود 1.6 میلیون نفر را سالانه جابجا می کرد و شاهد یکی از سریع ترین رشدها در میان شرکت های هواپیمایی جهان بود. اولین جنگ خلیج فارس در سال های 1990 و 1991 تهدیدی برای برنامه های رشد امارات قلمداد می شد، اما این ایرلاین به نوعی از این کشمکش سود برد چون خیلی از خطوط هوایی همسایه برنامه های پرواز خود به این منطقه را کاهش دادند. پس از پایان این جنگ در سال 1991، ناوگان هواپیمایی تماما ایرباس امارات متشکل از هشت A310 و شش A300 بود که 37 مقصد را پوشش می دادند.

 

 

اضافه شدن اولین بوئینگ ها

امارات در سال 1992 وارد مرحله بعدی توسعه خود شد و 7 هواپیمای بوئینگ 777-200 را سفارش داد که 6تای آن ها نسخه 777-200ER بودند. این شرکت اختیار خرید 7 هواپیمای این چنینی دیگر را هم دریافت کرد. در همین سال، امارات با نصب سیستم های ویدئویی در همه صندلی های همه کلاس های تمام ناوگان هوایی خود در زمینه سرگرمی های حین پرواز از همه خطوط هوایی دیگر پیشی گرفت. هواپیماهای 777 به این هواپیمایی اجازه دادند تا با مسیر خود به ملبورن بالاخره به استرالیا هم برسد. این شرکت در می 1998 با پرداخت 70 میلیون دلار 43 درصد از سهام شرکت «ایر لانکا» را هم خرید که در حاضر آن را با نام «سریلانکان ایرلاینز» می شناسیم؛ البته این سهام در سال 2008 به دولت سریلانکا فروخته شد. مسافرهای ورودی فرودگاه بین المللی دبی در پایان قرن بیستم به 11 میلیون نفر رسید که بیشتر این موفقیت مدیون هواپیمایی امارات بود. در سال مالی 19992000، این شرکت 4.7 میلیون مسافر را با 32 هواپیمای ناوگانش به 50 مقصد تحت پوشش خود رساند.

 

امارات در قرن بیست و یکم

هواپیمایی امارات به دنبال حملات یازده سپتامبر به برج های دوقلوی نیویورک شاهد توقف برنامه های توسعه اش در سال های 2001 و 2002 بود، اما جاه طلبی های این شرکت هرگز متوقف نشد. امارات بین سال های 2004 تا 2011 با سفارش هواپیما از بوئینگ به توسعه چشمگیر ناوگان پهن پیکر خود پرداخت. این سفارش ها شامل 14 بوئینگ 777-300ER برای پروازهای «دوربرد» (long-haul) و 10 بوئینگ 777-200LR برای پروازهای «بسیار دوربرد» (ultra-long-haul) می شدند. در حال حاضر امارات بیشترین تعداد هواپیماهای 777 را در بین همه خطوط هوایی دارد. البته هواپیماهای ایرباس هم در برنامه های امارات نقش مهمی داشتند و این شرکت در «نمایشگاه هوایی فارن‌بورو» در سال 2000 هشت هواپیمای A380 را خرید و اختیار معامله 5 هواپیمای دیگر را کسب کرد. درنتیجه امارات به اولین شرکت هواپیمایی تبدیل شد که این نوع هواپیما را سفارش می دهد. این شرکت 20 هواپیمای A340 را هم سفارش داد، اما بعضی از این سفارش ها بعدا کنسل شدند. اولین ایرباس A380 در سال 2008 وارد امارات شد.

امارات با معرفی هواپیماهای بسیار دوربرد بیشتر، راه خود را به اقیانوس اطلس و ورای آن باز کرد. این شرکت که سلطه خطوط هوایی اروپایی بر بازار مقصدهای خاورمیانه به آمریکای شمالی و جنوبی را دیده بود، می خواست تا بخشی از این بازار را تصاحب کند. این حرکت با موفقیت همراه بود چون هواپیمایی امارات توانست مسافرین زیادی که از شرق دور، هند و جنوب آسیا به آمریکای شمالی سفر می کنند را به خود جذب کند. بجای فرودگاه های شهرهایی مثل لندن، فرانکفورت، آمستردام و پاریس که از قدیم این کار را انجام می دادند، این فرودگاه دبی بود که در این پروازها، کانکشن یا پرواز اتصالی مسافرین را تسهیل می کرد. امارات در سال 2005 طی قراردادی به ارزش 9.7 میلیارد دلار، 42 هواپیمای 777 دیگر را از بوئینگ سفارش داد که به بزرگترین سفارش بوئینگ 777 در آن زمان تبدیل شد.

 

قسمت اول معرفی شرکت هواپیمایی امارات به پایان رسید. بخش تکمیلی این ایرلاین را در قسمت بعدی مطالعه فرمایید.