آث میلان | سن سیرو | جوزپه مئاتزا | مرکز ورزشی میلانلو | باشگاه فوتبال | فوتبال | مفاخر ایتالیا | قسمت دوم

در قسمت اول این مطلب دوقسمتی به تاریخچه تیم پرآوازه آث میلان ایتالیا پرداختیم و آن را از زمان تاسیس تا سال جاری معرفی کردیم. در این قسمت ابتدا شما را با ورزشگاه خانگی این تیم، «سن سیرو» (San Siro)، آشنا می کنیم که مورد استفاده هر دو تیم آث میلان و اینتر میلان قرار می گیرد و از بازی های هر دو باشگاه میزبانی می کند. سپس این مطلب را با معرفی کمپ ورزشی دومین تیم پرافتخار فوتبال اروپا به پایان می رسانیم.

 

ورزشگاه سن سیرو

علاوه بر موسس باشگاه آث میلان، ورزشگاه آن هم به سبک انگلیسی طراحی و ساخته شده بود. رئیس باشگاه میلان، «پیرو پیرلی» (Piero Pirelli) ، در سال 1925 به ساخت استادیوم جدیدی کاملا مختص فوتبال چراغ سبز نشان داد. پیرلی از طرفداران فوتبال انگلیس بود و می خواست ورزشگاهی را به شیوه انگلیسی ها بسازد. این ورزشگاه قرار شد که مختص فوتبال و بدون زمین دو و میدانی طراحی شود. ساخت این استادیوم از آگوست 1925 شروع شد و در سپتامبر 1926 به پایان رسید. آث میلان آخرین بازی خود در ورزشگاه «ویال لومباردیا» (Viale Lombardia) را در 4 جولای 1926 برگزار کرد که با برتری 2-0 برابر تیم جنوا به پایان رسید. اولین بازی رسمی در ورزشگاه سن سیرو هم مقابل همان تیم در 3 اکتبر 1926 برگزار شد که این بار میلان 2-1 بازی را واگذار کرد.

ساختار اولیه سن سیر که توسط مهندس «آلبرتو کوجینی» (Alberto Cugini) و معمار «اولیسه استاکینی» (Ulisse Stacchini) طراحی شده بود، ظاهری بسیار انگلیسی داشت. این ورزشگاه متشکل از 4 جایگاه هواداری جداگانه در چهار طرف زمین بازی بود. سقف سن سیرو بخشی از یکی از این جایگاه ها که از جنس بتن مسلح بودند، را پوشش می داد. اگر جایگاه هواداران ایستاده هم سطح با زمین را هم به این جایگاه ها اضافه کنیم، سن سیرو در آن زمان گنجایش 35 هزار تماشاگر را داشت. در آن زمان لبه های منحنی متصل کننده جایگاه ها هنوز ساخته نشده بودند و از سن سیرو همچنان بعنوان میدان مسابقه هم استفاده می شد. بخشی از فضاهای زیر جایگاه ها نقش رختکن، دوش و حمام و دفاتر اداری را ایفا می کردند، در حالیکه از بخش های دیگر بعنوان انبارهای کاه و علوفه و اصطبل های موقت استفاده می شد.

سن سیرو میزبان نیمه نهایی جام جهانی 1934 بود که در آن بازی ایتالیا 1 بر 0 اتریش را شکست داد. مدتی پس از این رویداد، شهر میلان این ورزشگاه را خریداری کرد و اولین پروژه توسعه آن را در سال 1935 کلید زد. لبه های منحنی متصل کننده جایگاه ها در این بازسازی به ورزشگاه اضافه شدند و ظرفیت دو جایگاه اصلی هم افزایش یافت تا گنجایش کلی استادیوم به 55 هزار نفر برسد. باشگاه اینتر میلان که پیشتر در ورزشگاه «آرنا چیویکا» (Arena Civica) از حریفان خود میزبانی می کرد، از سال 1947 این ورزشگاه را با آث میلان شریک شد و از آن زمان هر دو تیم در سن سیرو بازی های خانگی خود را انجام داده اند. سن سیرو در 2 مارچ 1980 به اسم اسطوره اینتر، «جوزپه مئاتزا»، تغییر نام داد؛ بازیکنی که مدت کوتاهی برای آث میلان هم توپ زده بود. این موضوع باعث شد تا هواداران اینتر این استادیوم را تا چندین دهه جوزپه مئاتزا صدا بزنند، اما در سال های اخیر طرفداران هر دو تیم با نام سن سیرو به این ورزشگاه اشاره می کنند.

دهه های 60، 70 و 80 برای هر دو تیم شهر میلان با موفقیت های فراوانی همراه بودند و هر دو باشگاه موفق به کسب جام های اروپایی و جهانی شدند؛ پلاک های بزرگداشت این افتخارات حالا روی دیوارهای پلکان های سن سیرو قرار دارد. سن سیرو برای میزبانی از جام جهانی 1990 تغییرات زیادی را به خود دید. در این پروژه نوسازی طبقه سومی ساخته شد که 11 برج استوانه ای در اطراف ورزشگاه وظیفه پشتیبانی از آن را برعهده داشتند. چهار مورد از این برج ها پشتیبان تیرهای حامل سقف جدید ورزشگاه هم هستند. صندلی های بخش های پشت دروازه به رنگ های سبز و آبی و صندلی های دو طرف دیگر به رنگ های قرمز و نارنجی هستند. همه 85 هزار و 700 صندلی ورزشگاه نوسازی‌شده سپس با پارچه های پلی کربنات پوشانده شدند تا هم تماشاگران راحت تر روی آن ها بشینند و هم در زمان هایی که ورزشگاه خالی است، نور طبیعی بیشتری به زمین چمن برسد. سن سیرو همچنین به یک سیستم گرمایش چمن از زیر خاک و نورپردازی جدید مجهز شد که مورد اول از حفظ دمایی ثابت برای زمین بازی و جلوگیری از شکل گیری یخ اطمینان حاصل می کند.

ورزشگاه سن سیرو در 8 جون 1990 از بازی افتتاحیه جام جهانی آن سال میزبانی کرد که با برتری 1-0 شگفتی ساز جام، کامرون، مقابل آرژانتین به پایان رسید. در تابستان 2008 ظرفیت ورزشگاه به 80 هزار و 18 نفر کاهش یافت تا با استانداردهای جدید فیفا سازگار شود؛ گنجایشی که در حال حاضر به 75 هزار و 252 صندلی رسیده است. در تابستان 2010 شاهد یک پروژه نوسازی دیگر بودیم که این پروژه ها از آن زمان چندین بار دیگر هم انجام شده اند. سن سیرو محل برگزاری رویدادهای بزرگی مثل کنسرت ها هم هست که کنسرت «باب مارلی» و گروه موسیقی اش در سال 1980 با حضور 110 هزار عاشق موسیقی خاطره انگیزترین چنینی رویدادی است. بزرگترین قهرمانان ورزش فوتبال با لباس روسونری یا رقبای آث میلان پای خود را در این استادیوم گذاشته اند. از بزرگترین فینال هایی که در سن سیرو برگزار شده اند، می توان به فینال سال های 2001 و 2016 لیگ قهرمانان اروپا و فینال دوره های 1965 و 1970 این تورنمنت در فرمت های پیشین آن اشاره کرد که فینال 1965 با قهرمانی اینتر همراه بود.

 

مرکز ورزشی میلانلو

زمین تمرین میلانلو در سال 1964 افتتاح شده تا به اولین زمین تمرینی تبدیل شود که تماما به یک باشگاه فوتبال اختصاص دارد. میلانلو مسیر جدیدی را پیمود و الهام بخش باشگاه های فوتبال دیگر شد. «مرکز ورزشی میلانلو» (Milanello Sports Center) هم بخاطر معماری و هم لجستیک خود مورد ستایش قرار گرفته است. میلانلو توانست تا روحیه همبستگی و تمرکز که از ارکان اصلی موفقیت در ورزش هستند را به خوبی پیاده سازی کند. مربیان از سرتاسر جهان برای کسب تجربه حرفه ای به این کمپ ورزشی می آیند تا جلسات تمرین آث میلان را از نزدیک ببینند. میلانلو در فضای سرسبزی با مساحت بیش از 160 هزار متر مربع واقع است که شامل یک جنگل کاج و برکه هم می شود. این مرکز بین کومونه های کارناگو، کاسانو ماگناگو و کایراته در استان وارزه در «دره اولونا» (Olona Valley) واقع است. تعداد زیادی از هواداران در روز اول پیش فصل به میلانلو می آیند تا هم بازیکنان را تشویق کنند و هم آن ها را روی زمین تمرین برای اولین بار ببینند.

امروزه میلانلو جایگاه مهمی در میراث نه تنها روسونری، بلکه تمام فوتبال ایتالیا دارد. هدف رئیس وقت باشگاه، «آندره‌آ ریزولی» (Andrea Rizzoli)، از ساخت این مجموعه هم همین بود. «سیلویو برلوسکونی» میلانلو را ارتقا داد تا به پتانسیل کاملش و استاندارد مربیان، کارکنان و بازیکنان برسد. در سال های اخیر هم مدرن سازی این مجموعه ادامه داشته که اضافه شدن زمین های تمرین بیشتر به آن یکی از این موارد است. انتقال اتاق سرمادرمانی «Sapio Life» و تلویزیون میلان به داخل ساختمان یکی دیگر از این موارد می باشد و البته از خلق یک گالری عکس در بخش مرکزی ساختمان هم نمی توان گذشت.

 

ساختار میلانلو

مرکز ورزشی میلانلو همواره در میان کمپ های تمرینی پیشرو بوده و فدراسیون فوتبال اروپا هم چندین بار قبل از تورنمنت های بین المللی مهم مثل لیگ های ملت های اروپای 1988، 1996 و 2000 از آن استفاده کرده است. میلانلو 6 زمین چمن طبیعی به اندازه زمین های استاندارد فوتبال، یک زمین چمن مصنوعی به ابعاد 35 در 30 متر و یک زمین چمن مصنوعی سرپوشیده به ابعاد 42 در 24 متر دارد. یک زمین چمن روباز به نام «قفس» (the cage) هم در این کمپ وجود دارد که نام خود را از دیوار 2.30 متری و حصار 2.50 متری اطرافش می گیرد. در قفس بازی همواره ادامه دارد و توپ دائما در جریان است تا سرعت کنترل بازی فوتبالیست ها افزایش پیدا کند. جنگل کنار میلانلو یک مسیر 1200 متری دارد که در طول فصل برای تمرین های فیزیکی مثل دو و دوچرخه سواری و توانبخشی بازیکنان مصدوم از آن استفاده می شود.

سازه اصلی این مرکز متشکل از یک ساختمان با یک زیرزمین و دو طبقه است که در این قسمت ها دفاتر اداری، اتاق های بازیکنان، تالار اصلی، اتاق تلویزیون، اتاق بیلیارد، بار، آشپزخانه، دو اتاق ناهارخوری، اتاق مطبوعات، اتاق جلسات، اتاق لباسشویی و مرکز پزشکی واقع هستند. کنار ساختمان اصلی هم ساختمانی برای زندگی بازیکنان جوانی وجود دارد که از بخش های دیگر ایتالیا یا کشورهای دیگر به اینجا می آیند. این بازیکنان صبح ها به مدرسه می روند و بعد از ظهرها تمرین می کنند.

 

رختکن و سالن ورزشی کمپ

یک ساختمان جدا از سازه اصلی دو رختکن را در خود جا داده که یکی برای تیم اصلی و دیگری برای تیم جوانان است. فناوری های پیشرفته سالن ورزشی سرپوشیده میلانلو به بازیکنان کمک می کنند تا شرایط جسمانی و عملکرد خود را بهبود دهند. این سالن در چند سال گذشته با بکارگیری جدیدترین تجهیزات شرکت ایتالیایی «تکنوجیم» به کیفیت بالاتری هم رسیده تا میلانلو از هر نظر بهترین ها را به بازیکنان و کادر فنی آث میلان ارائه دهد.