آث میلان | باشگاه فوتبال | فوتبال | مفاخر ایتالیا | قسمت اول

باشگاه فوتبال «آث میلان» (AC Milan) با 19 قهرمانی در سری آ ایتالیا سومین تیم پرافتخار این لیگ و با 7 عنوان در لیگ قهرمانان اروپا دومین تیم پرافتخار اروپاست. البته این باشگاه در 20 سال اخیر تا حد زیادی زیر سایه یوونتوس و اینتر میلان بوده و تنها موفق به کسب 2 قهرمانی در سری آ و 1 قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا شده. در این قسمت از این مطلب دوقسمتی به معرفی تاریخچه این باشگاه پرآوازه می پردازیم و در قسمت بعدی درباره ورزشگاه و امکانات در اختیار بازیکنان این تیم صحبت می کنیم.

 

شروع یک افسانه

«ما تیمی از شیاطین خواهیم بود. رنگ هایمان قرمز مثل آتش و مشکی برای ترساندن رقبایمان خواهد بود». این ها کلماتی بودند که «هربرت کیلپین» در زمان تاسیس آث میلان در 16 دسامبر 1899 به زبان آورد. روسونری (لقب این باشگاه و به معنی قرمز و مشکی) تنها یک و نیم سال بعد قهرمان ایتالیا شد؛ میلان با پیروزی 3-0 برابر جنوا در 5 می 1901 به اولین قهرمانی خود رسید. این شروع داستان یکی از محبوب ترین باشگاه های جهان بود. آث میلان از دسامبر 2007 تا فوریه 2014 از لحاظ تعداد عنوان های بین المللی معتبر از دید فیفا پرافتخارترین تیم جهان بود.

تاریخچه روسونری حالا به یک افسانه تبدیل شده و روسای باشگاه، مربیان و بازیکنان نویسنده این تاریخچه به شخصیت  هایی افسانه ای. این باشگاه اشخاص برجسته زیادی را به خود دیده؛ از «آلفرد ادواردز» انگلیسی گرفته که تحت ریاست او این باشگاه اولین لیگ خود را برد تا «آندرئا ریزولی» که در زمان ریاستش آث میلان برای اولین در سال 1963 در «ورزشگاه وبملی» فاتح جام باشگاه های اروپا (لیگ قهرمانان اروپای فعلی) شد. البته مسلما موفق ترین رئیس باشگاه آث میلان، «سیلویو برلوسکونی» بوده که در دوره 31 ساله ریاستش این تیم موفق شد تا به بیشترین قهرمانی های خود در ایتالیا، اروپا و جهان برسد.

 

مربیان اسطوره ای

آث میلان را می توان با فرهنگ فوتبالی، سبک بازی و نوآوری رهبرانش نیز شناخت. بدون شک پیروزی های روسونری در دوره های گوناگون و دهه های مختلف باعث تغییر رویکرد تیم های دیگر فوتبال شده است. افرادی که روی نیمکت آث میلان نشسته اند، نقش مهمی در موفقیت های آن داشته اند. بزرگترین سرمربیان فوتبال ایتالیا همگی هدایت روسونری را برعهده داشته اند: «جوزپه ویانی»، «نرئو روکو» و «نیلس لیدهولم» راه را برای «آریگو ساکی»، «فابیو کاپلو» و «کارلو آنجلوتی» هموار کردند.گروه دوم میراث خارق العاده ای را به ارث بردند و سعی داشتند تا تیم های خود را به سمت فوتبالی مدرن و تماشایی سوق دهند.

آریگو ساکی تحت ریاست برلوسکونی بسیار موفق بود که هم بازیکنان تیم و هم تاکتیک های او در این زمینه نقش تعیین کننده ای داشتند. کاپلو سپس جایگزین او شد و فرهنگ پیروز روسونری را ادامه داد. کاپلو برای میلان یک اسکودتو (لیگ ایتالیا)، دو جام باشگاه های اروپا، دو سوپرجام اروپا و دو جام بین قاره ای آورد و در تمام فینال های بین المللی میلان در این دوره پیروز شد. اوج چیرگی میلان در این برهه را می توان در دو سال 1988 و 1989 دید که شاهد قرار گرفتن سه بازیکن این تیم (مارکو فان باستن، رود گولیت و فرانک ریکارد در سال 1988 و فان باستن، فرانکو بارزی و ریکارد در سال 1989) در صدر فهرست جایزه توپ طلا بودند.

روسونری تحت هدایت کاپلو تیم چیره ای در ایتالیا بود و در 5 فصل موفق شد تا 4 اسکودتو ببرد. اما این موفقیت تنها به ایتالیا خلاصه نمی شد و در اروپا هم میلان موفق به 3 قهرمانی پی در پی بین سال های 1993 و 1995 در لیگ قهرمانان اروپا شد؛ طرفداران این تیم در رفراندوم صدمین سالگرد باشگاه، فینال 1994 آث میلان مقابل بارسلونا را بعنوان «بازی قرن» انتخاب کردند. میلان 58 بازی را از می 1991 تا مارج 1993 بدون شکست سپری کرد و دروازه بان این تیم، «سباستیانو روسی»، در فصل 1993-1994 موفق شد تا به مدت 929 دقیقه متوالی گلی را دریافت نکند که این آمارها قدرت کاپلو و شاگردانش را نشان می دهند. علاوه بر همه این ها، روسونری بدون حتی دریافت یک ضربه پنالتی در 3 فصل 1992 تا 1994 قهرمان ایتالیا شد.

 

میلان در قرن بیست و یکم

پس از فابیو کاپلو، هدایت میلان در سال 1998 به «آلبرتو زاکرونی» رسید که این مربی در فصل اول خود قهرمانی لیگ را برای قرمز و مشکی ها به ارمغان آورد. او در سال 2001 جای خود را به «فاتح تریم» داد؛ البته «چزاره مالدینی» در اواخر فصل 2000-2001 سرمربیگری این تیم که پسرش «پائولو» کاپیتان آن بود را به صورت موقت تا آخر فصل برعهده گرفت. تیم بسیار هجومی تریم در دفاع متزلزل بود و نتایج نه چندان خوب آن جلوی تیم های ضعیف باعث شد تا کارلو آنجلوتی پس از 5 ماه جایگزین او شود.

آنجلوتی که در دهه گذشته شاهد موفقیت های فراوان او با رئال مادرید بوده ایم، در نزدیک به یک دهه حضور خود در میلان موفق به کسب دو عنوان لیگ قهرمانان اروپا، یک اسکودتو، یک کوپا ایتالیا (جام حذفی این کشور)، دو سوپرجام اروپا، یک سوپرجام ایتالیا و یک جام قهرمانی باشگاه‌های جهان شد. آنجلوتی در فصل 2009-2010 اخراج و «لئوناردو آراخو» جای او را گرفت. آراخو که 13 سال را در میلان گذرانده بود، به مدت یک سال هدایت این تیم را برعهده داشت. او رابطه خوبی با برلوسکونی نداشت و این موضوع به همراه شکست سنگین 2-7 در مجموع دو بازی رفت و برگشت مقابل منچستر یونایتد در مرحله یک شانزدهم نهایی لیگ قهرمانان اروپا و عدم موفقیت در لیگ باعث شد تا او هم در پایان فصل این تیم را ترک کند.

سرمربی بعدی آث میلان، «ماسیمیلیانو آلگری» بود که تیم فوق العاده ای را در فصل 2010-2011 در اختیار داشت؛ بازیکنانی همچون «زلاتان ابراهیموویج»، «روبینیو» و «بواتنگ» در آگوست 2010 به میلان ملحق شدند. مکس آلگری هجدهمین اسکودتو و ششمین کوپا ایتالیا را برای روسونری به ارمغان آورد که جام دوم با پیروزی مقابل رقیب سنتی این تیم، اینتر میلان، در ورزشگاه آشیانه پرنده پکن در آگوست 2011 رقم خورد. او دو و نیم فصل دیگر هم هدایت این تیم را برعهده داشت، اما عدم فتح جامی دیگر باعث شد تا او هم به سمت درهای خروجی رانده شود. «کلارنس سیدورف» یکی دیگر از بازیکنان سابق میلان بود که هدایت این تیم را برعهده گرفت، اما در 6 ماه سرمربیگری او روسونری تنها نیمی از بازی های خود را برد که این امر برای اخراج او کافی بود. زوال به ظاهر بی انتهای میلان از همین جا شروع شد و اسکودتویی که آلگری برای آن ها کسب کرد، تا بیش از 10 سال تنها قهرمانی معتبر آن ها باقی ماند.

 

یک دهه بدون فتح اسکودتو، کوپا یا لیگ قهرمانان اروپا

همانطور که در بخش قبلی به آن اشاره کردیم، پس از سال 2011 تا سال 2022 میلان هیچ جام معتبری را نبرد و تنها موفق شد که به قهرمانی سوپرجام ایتالیا در سال 2016 برسد. یوونتوس در فصل 2015-2016 فاتح لیگ و جام حذفی ایتالیا شده بود، اما قوانین حکم می کردند که تحت این شرایط قهرمان دوگانه داخلی باید بازی سوپرجام را با نایب قهرمان کوپا ایتالیا برگزار کند. این بازی در 120 دقیقه با تساوی 1-1 به پایان رسید، اما روسونری موفق شد تا در ضربات پنالتی با نتیجه 4-3 پیروز شود تا به اولین تیمی تبدیل شود که بدون قهرمانی در سری آ یا کوپا ایتالیا در یک فصل قهرمان سوپرجام فوتبال این کشور می شود.

البته شکست هم جزئی از تاریخچه آث میلان محسوب می شود که این موضوع در 20 سال اخیر پررنگ تر شده است و تاریخچه این تیم بدون اشاره به آن تکمیل نمی شود. «فیلیپو اینزاگی» که در هر سه فینال اروپایی و جهانی میلان مقابل لیورپول، سویا و بوکا جونیورز در سال 2007 موفق به گلزنی شده بود، هدایت تیم اصلی آن را برای فصل 2014-2015 برعهده گرفت؛ اینزاگی در فوریه 2014 موفق شده بود تا تیم زیر 19 سال میلان را قهرمان «تورنمنت ویارجو» (Torneo di Viareggio) کند. اینزاگی در تنها فصل خود در میلان در 38 بازی لیگ و 2 بازی کوپا تنها موفق به کسب 14 پیروزی شد و این نتایج ضعیف به اخراج او منجر شدند. فصل بعدی برای روسونری با سرمربیگری «سینیشا میهایلوویچ» شروع شد و با ارتقای «کریستین بروکی» از سرمربیگری تیم زیر 19 سال به هدایت تیم اصلی به پایان رسید. «وینچنزو مونتلا» در فصل 2016-2017 میلان را رهبری کرد تا این تیم به تنها جام خود در این دوره کابوس وار برسد.

اسطوره روسونری، «جنارو گتوزو»، که با این تیم در دوران بازیگری خود موفق به کسب 10 عنوان قهرمانی در رقابت های مختلف شده بود، از 27 نوامبر 2017 به سرمربیگری این تیم رسید. او این باشگاه را به یک فینال کوپا ایتالیا و دو حضور در لیگ اروپا رساند؛ موفقیت های خفیفی که در این بازه زمانی حکایت لنگه کفش در بیابان را برای این تیم افسانه ای داشتند. گتوزو و باشگاه میلان در می 2019 به صورت مشترک رابطه همکاری خود را قطع کردند. «زوونیمیر بوبان» و پائولو مالدینی بعنوان مدیر ورزشی و مدیر فنی تیم مسئولیت انتخاب سرمربی بعدی آن را برعهده داشتند که انتخاب شان «مارکو جامپائولو»‌ بود. این مربی موفق نشد که فلسفه فوتبالی جدید خود را به خوبی دیکته کند و پس از سه شکست پیاپی مقابل تیم های اینتر، تورینو و فیورنتینا، میلان را ترک کرد.

 

بارقه های امید برای فردایی بهتر

«استفانو پیولی» جایگزین جامپائولو شد و از جون 2020 کار خود را آغاز کرد. او هویت برنده روسونری را به آن برگرداند و در یک بازه زمانی پس از تعطیلی ناشی از پاندمی کرونا موفق شد تا تقریبا هر تیمی را شکست دهد. فصل 2020-2021 تولد دوباره ای برای آث میلان تلقی می شود. میلان این فصل را با 79 امتیاز و در جایگاه دوم به پایان رساند و جواز حضور در لیگ قهرمانان اروپا را بعد از 7 سال باری دیگر کسب کرد. فصل بعدی از این هم موفق تر بود و شاگردان پیولی موفق شدند تا نوزدهمین اسکودتو تاریخ میلان را با کسب 86 امتیاز برای هواداران خود به ارمغان بیاورند. قرمز و مشکی ها با اینکه موفق به دفاع از عنوان قهرمانی خود نشدند، اما در فصل 2022-2023 به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا رسیدند که این پیشروی آخرین بار 16 سال پیش از این فصل برای آن ها حاصل شده بود.

آث میلان در فصل 2023-2024 باری دیگر نایب قهرمان لیگ شد که جایزه آن نه تنها جواز حضور در لیگ قهرمانان اروپای فصل بعدی، بلکه شرکت در مسابقات 4 تیمه سوپرجام ایتالیا بود. در فرمت جدید این رقابت ها که از سال 2023 آغاز شده بود، قهرمانان و نایب قهرمانان لیگ و جام حذفی ایتالیا به مصاف یکدیگر می رفتند. آث میلان در بازی فینال موفق شد تا اینتر را با نتیجه 3-2 شکست دهد تا بعد از قهرمانی این رقابت ها در سال 2017 بعنوان اولین نایب قهرمان کوپا ایتالیا، بعنوان اولین نایب قهرمان سری آ هم فاتح این سوپرجام شود. از آنجایی که در پایان فصل 2023-2024 پیولی از تیم جدا شده بود، «سرژیو کونسیسائو» سرمربیگری این تیم را در سوپرجام برعهده داشت. البته در چند ماه بین پایان کار سرمربی اول و شروع کار سرمربی دوم، «پائولو فونسکا» روسونری را رهبری می کرد. هشتمی در لیگ و شکست در فینال کوپا ایتالیا مقابل بولونیا از دلایل اخراج فونسکا در پایان فصل بودند. این اتفاق میلان را به سمت یکی از مربیان پیشین خود هدایت کرد تا ماسیمیلیانو آلگری در فصل جاری باری دیگر بر سکوی سرمربیگری این تیم بنشیند.