سفال ها و ابزارهای دوران نوسنگی که در کاپادوکیا یافت شده است، حضور انسان اولیه در این منطقه را تایید می کند. حفاری‌ها در شهر مدرن Kültepe بقایای شهر هیتی-آسوری Kanesh را کشف کردند که قدمت آن به هزاره سوم قبل از میلاد می‌رسد. ده ها هزار لوح گلی به دست آمده از بقایای یک مستعمره تجاری آشوری در کنش از قدیمی ترین اسناد مکتوب کشف شده در ترکیه است.

اولین ظهور نام کاپادوکیا به قرن ششم قبل از میلاد برمی گردد، زمانی که اشراف فئودالی کاپادوکیا تحت سلطه ساتراپی ایرانی قرار داشتند و آیین های پرستشگاهی زرتشتی رواج یافته بود. به دلیل زمین ناهموار و تولید متوسط ​​کشاورزی، این منطقه در دوران باستان توسعه نیافته بود و تنها چند شهر مهم وجود داشت. اسکندر مقدونی کاپادوکیا را دور زد اما نیروهایی را به فرماندهی ژنرال خود پردیکا فرستاد (322 ق.م). پس از کشمکش بر سر قدرت پس از مرگ اسکندر، کاپادوکیا در مدار سلوکیان قرار گرفت، اگرچه اشراف محلی از تبار ساتراپ‌های ایرانی به حکومت خود ادامه دادند و آداب مذهبی ایرانیان ادامه یافت. کاپادوکیا وفاداری خود را پس از پیروزی روم در مگنزیا (190 پ. کاپادوکیه تا زمانی که امپراتور تیبریوس آن را در سال 17 پس از میلاد به دلیل فرماندهی بر گذرگاه‌های استراتژیک در کوه‌های توروس ضمیمه کرد، به عنوان یک دولت رومی حفظ شد.

کاپادوکیا در قرون 10 و 11 از یک دوره رونق برخوردار بود که منجر به موجی در ساخت کلیساها و صومعه های سنگی تراش شده شد. بسیاری از کلیساهای باقی مانده از این دوره تزئینات فراوانی دارند. امپراتوری بیزانس زمانی کاپادوکیا را برای همیشه از دست داد، زمانی که تحت کنترل ترکان سلجوقی قرار گرفت، در زمانی که آنها ارتش بیزانس را در نبرد مانزکرت در سال 1071 شکست دادند.

نام کاپادوکیا در حال حاضر در صنعت گردشگری برای اشاره به منطقه ای استفاده می شود که تقریباً از قیصری غرب تا آکسارای (95 مایل [150 کیلومتر]) امتداد دارد، جایی که بیشترین تعداد بناهای تاریخی در آن واقع شده است. پربازدیدترین جاذبه ها شامل شهرک های زیرزمینی وسیع درینکویو و کایماکلی و پارک ملی گورمه است که در آن تعداد زیادی کلیسا و خانه های سنگی تراشیده شده وجود دارد. در سال 1985 پارک ملی گورمه و سایر مکان‌های صخره‌ای در این منطقه به عنوان میراث جهانی یونسکو معرفی شدند.