چین درصدد ساخت یک پایگاه لجستیک و خدمات راهبردی در دریای جنوبی است که یکی از اصلی ترین اهداف آن به چالش کشیدن برنامه آمریکا برای حضور نظامی گسترده در این منطقه است.

به گزارش خبرنگاران روزنامه اپل هنگ کنگ روز سه شنبه نوشت: مقام های شهر سانشا چین گفته اند که نشستی به همین مناسبت و برای ساخت این پایگاه برگزار شده است و باید دولت مرکزی اقداماتی را در راستا انجام دهد.

این نشست درست پس از آن برگزار می گردد که آمریکا اعلام نمود چین بسرعت در حال ساخت و ساز در دریای جنوبی است و با این کار مانع دسترسی دیگران به ذخایر انرژی و تجاری این منطقه شده است.

سانشا در جنوبی ترین نقطه دریای جنوبی واقع شده است و بر اساس این برنامه یک شهر کوچک در جزیره وودی و دو پایگاه و ناحیه کوچکتر نیز در آبها و جزایر اطراف آن از سوی چین ایجاد خواهد شد.

گزارش ها نشان می دهد که نشست مهم مقام های چین به ریاست جانگ جون دبیر حزبی شهر سانشا در جزیره پاراسل برگزار شده است و پایگاه اینترنتی این شهر خبر را منتشر نموده است.

مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا در تازه ترین اظهاراتش در هیوستون آمریکا اعلام نمود چین به وسیله توسعه ساخت و سازها در دریایی جنوبی، دسترسی کشورهای جنوب شرق آسیا به بیش از 2.5 تریلیون دلار از ذخایر انرژی قابل بازیافت را قطع نموده است.

پمپئو در سخنرانی خود ساخت تاسیسات دریایی غیر قانونی چین در آبراه های بین المللی را مورد انتقاد قرار داد و تاکید نمود که این موضوع صرفا یک مساله امنیتی نیست.

او گفت: جلوگیری چین از توسعه انرژی در دریای چین جنوبی به وسیله زور، به این معنی است که پکن مانع از دسترسی اعضای آ.سه.آن به منابع انرژی قابل بازیافت شده است.

وزیر خارجه آمریکا گفته بود در مقابل، دولت ایالات متحده آمریکا مروج امنیت انرژی برای ملت های جنوب شرق آسیا است و ما می خواهیم کشورهای منطقه بتوانند به انرژی خود دسترسی داشته باشند.

دریای جنوبی چین دریایی حاشیه ای است که بخشی از اقیانوس آرام به شمار می آید و ناحیه ای در حدود 3میلیون کیلومتر مربع از سنگاپور تا تنگه تایوان را در بر می گیرد این دریا پس از پنج اقیانوس دنیا بزرگترین ناحیه دریایی دنیا است.

جزیره های واقع بر دریای جنوبی چین و همچنین خود دریا، مورد جدال کشورهای مختلف هستند به همین علت حتی نام های متفاوتی برای اشاره به این دریا به کار می رود که البته دریای جنوبی چین نام پذیرفته شده بین المللی، حداقل در انگلیسی و زبان های اروپایی است.

جمهوری خلق چین تقریبا بر کل دریا و کشورهای ویتنام، فیلیپین، مالزی، برونئی و تایوان هریک بر بخش هایی از آن ادعای مالکیت دارند، همچنین این کشورها بر سر جزایر غنی از نفت و گاز اسپراتلی و پارسل اختلاف دارند.

ایالات متحده این دریا را از آب های بین المللی می داند و بر حق قانونی کشتی ها و زیر دریایی هایش در رفت و آمد در این دریا تاکید می ورزد و مخالف ساخت تاسیسات دریایی توسط چین در این آبراهه است.