قبیله کارو (اتیوپی)
جایی در شاخ آفریقا، قبلیه هایی وجود دارد که سنت های بیگانه و سبک زندگی شان بوسیله دنیای مدرن دچار تحول نشده. «دره پایین اومو» (Lower Omo Valley) در جنوب اتیوپی خانه بیش از 10 قبیله متفاوت است که قرن هاست در آنجا زندگی می کنند. بخشی از حدودا 200 هزار ساکن بومی این ناحیه را مردمان «کارو» (Karo) تشکیل می دهند که با جمعیت بین 1 تا 2 هزار نفر، کوچکترین گروه قومی اتیوپی و احتمالا آفریقا هستند. طبق گزارش ها، بیماری خواب کشنده ای در آخر قرن نوزدهم جمعیت آن ها را کاهش داده بود.
مردمان کارو در کرانه های رودخانه اومو زندگی می کنند؛ بر اساس حکایت ها، آن ها به دنبال یک گاو نر قرمزرنگ حدود 2 قرن پیش آمدند و در نزدیکی اومو سکونت گزیدند. آن ها مثل مصری هایی که هزاران سال پیش در امتداد رود نیل زندگی می کردند، بیشتر روی سیلاب سالانه برای خوراک و تغذیه خود متکی هستند. مردم کارو با روش «کشاورزی عقب نشینی سیلاب» (flood retreat farming) سورگوم، ذرت و لوبیا پرورش می دهند. آن ها که توسط قبیله های قدرتمند و ثروتمندتر احاطه شده بودند، سلسله مراتب اجتماعی پیچیده ای را خلق کردند تا از ازدواج های میان قومی جلوگیری کنند و تبارشان را خالص و اصیل نگه دارند. همسایه های آن ها شامل قبیله های «هامار» (Hamar)، «بانا» (Bana)، «بشیدا» (Bashada)، «نیانگاتون» (Nyangatom) و «مورسی» (Mursi) می شوند. این گروه ها همواره در زمینه لباس، مهره های زینتی، گله های گاو و غذا به داد و ستد پرداخته اند. کاروها ارتباط نزدیکی با قبیله هامار دارند و هر دو «زبان های اوموتی» (Omotic languages) تقریبا یکسانی را صحبت می کنند. این دو قبیله اجداد یکسانی دارند و بعضی از سنت های فرهنگی شان به تاریخچه فرهنگی غنی مشترکی اشاره می کند.
کاروها بی تردید به صورت ذاتی باهنر هستند. نقاشی روی بدن و چهره آن ها از جمله مواردی است که بخاطرشان شناخته می شوند. آن ها بدن های خود را با سنگ معدنی زردرنگ، سنگ آهن، زغال و گچ سفید محلی تزئین می کنند. طراحی های این فرایند پیچیده طیف گسترده ای را شامل می شوند؛ از نقطه های ساده و ظریف گرفته تا خطوط زمخت اما قابل توجه با کف دست یا انگشت. نقش مایه های حیوانی مثل پرهای خالدار مرغ شاخدار از طراحی های چشمگیر نقاشی بدن شان هستند. هم مردان و هم زنان از این سنت نمادین و تزئینی برای جذب جنس مخالف استفاده می کنند؛ امری که در رویدادهای ویژه هم انجام می شود. زیبایی جنبه مهمی از سنت فرهنگی کاروست و برای زنان این موضوع به معنای واقعی کلمه در عمق وجودشان نهادینه شده. زنان با الگوهای پیچیده ای بدن خود را زخمی می کنند چون چنین امری حاکی از بلوغ و جذابیت شان است. این زخم ها با چاقو یا تیغ صورت می گیرند و برای ایجاد یک تاول دائمی، خاکستر روی آن ها مالیده می شود.
مردان هم خود را زخم می کنند، اما دلیل این امر متفاوت است: آن ها می خواهند اقدامات شجاعانه خود را نشان دهند. اگر مرد کارویی را ببینید که سرتاسر سینه اش زخمی است، می دانید که او دشمنانی از قبایل رقیب یا حیوان مرگباری را کشته است. چنین مردی در میان هم قبیله ای های خود مورد احترام زیادی قرار می گیرد. هر زخم نشانه ای از یک کشتن است. از مزایای دیگری که در اختیار جنگجویان شجاع کارو قرار می گیرد، می توان به حق پوشیدن موی مدل گوجه ای از جنس رس و به رنگ خاکستری و اخرایی اشاره کرد. پرهای شترمرغ به این مو اضافه می شوند تا آن شیک تر شود. این مو اغلب هر 3 تا 6 ماه دوباره ساخته می شود و تا مدت یک سال می توان آن را پوشید. زنان کارو معمولا لباس کمری از جنس پوست حیوان می پوشند و مهره های تزئینی رنگارنگی را بر گردن خود آویزان می کنند. آن ها موی خود را به خاک سرخ قاطی در چربی حیوانی می مالند.
طبق انتظار، مردمان کارو آیین ها و مراسم مشخصی دارند که تعریف کننده فرهنگ شان هستند. آن ها مثل اقوام هامار و بشیبا، «پرش از گاو نر» (bull jumping) را انجام می دهند؛ امری که نشان دهنده بلوغ مردان جوان است. شرکت کننده در این مراسم باید آمادگی اش برای مرد شدن را با پریدن از روی ردیف های گاو به صورت 6 بار پشت سر هم نشان دهد. کسانی که در این کار ناموفق هستند، سیاه رو می شوند، در حالیکه پسرهای موفق واجد شرایط ازدواج می گردند و حق حضور در مکان های مقدس را در کنار بزرگان خاندان پیدا می کنند. البته یک مرد جوان تنها در صورت ازدواج برادران بزرگترش می تواند ازدواج کند.
جالب توجه است که در عصر انقلاب های اینترنتی و جهانی شدن، آداب و رسوم قبایل دره اومو بدون تغییر باقی مانده. تنها نشانه های دنیای مدرن در اومو، ظرف های پلاستیکی برای آوردن آب از رودخانه، تی شرت هایی که مردم محلی به ندرت می پوشند و تفنگ های AK-47 هستند. این تفنگ ها که به دلیل بحران های جاری در دو کشور همسایه سودان و سومالی به این منطقه سرازیر شده اند، به سلاح انتخابی قبایل اومو برای مقابله با دشمنان و محافظت از دام هایشان در برابر حیوانات وحشی تبدیل گشته اند. دره اومو واقعا منحصر به فرد است. این دره در سال 1980 یک میراث جهانی یونسکو نامیده شد که اهمیت آن را نشان می دهد. هیچ جای دیگری در دنیا تنوع انسانی و فرهنگی گسترده این منطقه را ندارد.
