گرامیداشت مجدد یک فاشیست در ایتالیا
فابریتزیو و مامه لی گامبرینی با تی شرت های سیاهرنگ و در حالی که دست هایشان پر از خالکوبی است، بر پره -داپیو آمده اند که هم زادگاه و هم محل دفن بنیتو موسولینی، دیکتاتور و فاشیست معروف ایتالیا در ایام جنگ جهانی دوم و متحد بدنام آدولف هیتلر در آن جنگ خانمان سوز است.
پره -داپیو در دل تپه های سرسبز منطقه پرحاصل ایلیا برومانای ایتالیا واقع است. این زوج که محل زندگی شان شهر واده سه است به مناسبت صد و سی و ششمین سالگرد تولد موسولینی به پره -داپیو سفر نموده اند. آنها گل ها و یادگارهایی را روی سنگ قبر موسولینی می گذارند و پس از ادای احترام به وی آرامگاه را ترک می نمایند. محل دفن موسولینی در سال 2017 برای بعضی کارهای ترمیمی و بهسازی سنگ قبر وی بسته شد. اما اینک 10 ماهی است که از نو پذیرای تحسین نمایندگان وی در عصر و زمانه ای است که نئونازی ها و فاشیست های به اصطلاح مدرن، ظهوری کامل و رسمی و مجدد در صحنه سیاست اروپا داشته و به اعمال و طرز فکر خود می بالند. آنچه اقدامات و اظهارات هواداران موسولینی و پیروان فاشیسم را لااقل در منطقه دفن وی بارزتر و علنی تر ساخته، روی کار آمدن یک شهردار دست راستی و افراطی به نام روبرتو کانالی در پره -داپیو و اعلام این نکته از سوی اوست که نه تنها در اطراف آرامگاه وی عملیات زیباسازی و ایجاد راه های ارتباطی تازه صورت می پذیرد بلکه پیروان فاشیسم قادرند در تمامی 365 روز سال به آرامگاه موسولینی دسترسی داشته باشند و البته بهانه این کار را نه بها دادن مجدد به فاشیسم بلکه بالا بردن امکانات و درآمد توریسم در منطقه عنوان نموده است. روبرتو کانالی می گوید: گمان نکنید که بازدیدنمایندگان همگی از فاشیست های پیر و قدیمی و سیاستمداران مرده پرست هستند بلکه توریست های عادی نیز که فقط در پی درک حقایق و آگاه شدن از وقایع تاریخی هستند به اینجا سفر می نمایند.
بدیهی است که اقدامات مالی جدید روبرتو کانالی برای حداکثر بهره گیری از امکانات توریستی مرتبط با موسولینی خشم سازمان ها و افراد غیروابسته به موسولینی را برانگیخته باشد و یکی از آنها اتحادیه ضد فاشیسم ایتالیا (با نام اختصاری ANPI) است. این اتحادیه در بیانیه جدید خود آورده است: عجیب است که به رغم وجود برترین سوابق و تلخ ترین خاطره ها از ارعاب مردم و سرکوب آزادی توسط فاشیست ها و همسوشدن آنها با نازی های قاتل طی ایام جنگ دنیای دوم باز عده ای سنگ آنها را به سینه می زنند.
لوکا کاپاچی سخنگوی پاسی بیلی یک حزب دست چپی ایتالیا، تصریح نموده است: اسباب تأسف عمیق است که باز شدن مجدد درهای آرامگاه موسولینی از سوی سران و مدیران منطقه راه هوشمندانه و بزرگی برای افزایش درآمدهای توریستی و نظایر آن به حساب می آید. منطقه ما محصولات و دستاوردها و آدم های بسیار موجه تری هم برای ارائه به بازدیدنمایندگان و توریست ها دارد.
اگر عده ای در ایتالیا هنوز موسولینی دیکتاتور و سرکوبگر را گرامی می دارند، به این سبب است که همچنان از آخرین رهبران قدرتمند در تاریخ ایتالیا به شمار می آید و پس از وی ده ها لیدر سیاسی که روی کار آمده اند برخلاف وی مظهر ضعف و لغزش و نداشتن قاطعیت بوده اند و هم بسرعت اعتماد مردم و گروه های داخلی را از دست داده اند و هم در معادلات خارجی بشدت شکست خورده اند. اینک سال هاست که ایتالیا روی آرامش را ندیده و عمر اغلب دولت ها حداکثر یک تا یک سال و نیم است و چند کابینه لرزان این کشور زیر 10 ماه عمر کرد ه اند اما موسولینی زیر فشار کمرشکن جنگ دنیای دوم حتی در سایر قاره ها (آفریقا) دنیا گشایی می کرد.
موسولینی و دوستش کلارا پتاچی در واپسین روزهای جنگ دنیای دوم (در سال 1945) توسط مخالفان شان و مردم آزادیخواه ایتالیا به ضرب گلوله کشته شدند ولی روبرتو کانالی می گوید گذشت زمان نشان داده ایتالیا به نظایر این مرد بی رحم نیازمند بوده و هست. وی می افزاید: نمی توانم ارقام دقیقی درباره میزان توریست ها و مسافرانی که هر سال برای بازدید از قبر موسولینی به پره -داپیو می آیند ارائه دهم اما کمتر از 100 هزار نفر نیست. اکتبر سال پیش نمایشگاهی تحت عنوان ظهور و سقوط فاشیسم در ایتالیا در این محل برپا کردیم که یک هفته طول کشید و هر روز پرمشتری بود. موسولینی در ایام مرگش نیز به ما ایده و امید و درآمد می دهد!