هفته مد میلان
مد و فشن در ایتالیا قرن های زیادی تنها در سطح محلی وجود داشت که این تاریخچه به تخصص شهرهای قرون وسطی در صنعتگری، پارچه ها، کالاهای لوکس و عطرهای خاص خود برمی گردد. ایتالیا بعد از جنگ جهانی دوم به صورت جدی وارد بازار جهانی مد شد و در این زمان چندین شهر با یکدیگر رقابت کردند تا به برترین مکان برای فشن تبدیل شوند. فلورانس یکی از این کاندیداهای قدرتمند در این حوزه بود. تاجری به نام «جیووانی باتیستا جورجینی» (Giovanni Battista Giorgini) طراحان محبوبی را از سراسر ایتالیا، از جمله «ایمیلیو پوچی» (Emilio Pucci) و خواهران «فونتانا» (Fontana)، جمع کرد تا در ابتدا در خانه اش و کمی بعدتر در «تالار سفید در کاخ پیتی» (Sala Bianco in Palazzo Pitti) نمایش های مد برگزار کنند. این رویدادها با موفقیت فوری همراه شدند؛ خبرنگاران متعددی در آن ها شرکت می کردند و خریدارانی از فروشگاه های بزرگ آمریکایی مثل «Bergdorf Goodman» و «Saks Fifth Avenue» محصولات مورد نظر خود در آن ها را سفارش می دادند.
میلان
در سال 1958 «اتاق ملی مد ایتالیا» (Camera Nazionale della Moda Italia) به وجود آمد که هدف آن تبلیغ و حفاظت از طراح های مستعد بود. در دهه های بعدی برندهای ایتالیایی بیشتری با تمرکز بر کالاهای لوکس کمی مقرون به صرفهتر در مقایسه با برندهای پاریسی خودی نشان دادند. آن ها همچنین در تولید پارچه های نوآورانه استعداد داشتند که دو برند «Etro» و «Missoni» به خوبی این موضوع را نشان می دادند. شهرهای گوناگون در آن زمان به دنبال توجه اصحاب رسانه و خریداران بودند و به تدریج میلان به جایگاه بالاتری در دنیای مد رسید. میلان که یک شهر صنعتی شمالی با ارتباطات کارخانه ای خوب بود، با افزایش شدید محبوبیت پوشاک آماده به خانه بسیاری از طراحان تبدیل شد. این شهر از سال 1961 مقر «وگ ایتالیا» (Vouge Italia) هم بود که به تازگی تاسیس شده بود. البته تثبیت جایگاه میلان بعنوان پایتخت لباس مدیون دو دهه 1970 و 1980 است که در آن ها طراحان میلانی قابل توجهی مثل «جورجو آرمانی» (Giorgio Armani) و «جانی ورساچه» (Gianni Versace) به محبوبیت بسیار زیادی رسیدند.
زرق و برق و برآشفتگی
اواخر قرن بیستم شاهد رشد ستاره های متعدد بیشتری در حوزه طراحی بود: از «موسکینو» (Moschino) با شعارهای جنجالی اش گرفته تا «دولچه و گابانا» (Dolce & Gabbana) و توجه بسیار زیاد آن به دوره های پیشین و همچنین «میوچا پرادا» (Miuccia Prada) که با مجموعه ای از کوله پشتی های مینیمالیست و قبل از ورود به بخش پوشاک زنان، کسب و کار میلانی دیرین خانواده خود را احیا کرد. اما اگر بخواهیم به لحظه هایی اشاره کنیم که «هفته مد میلان» (Milan Fashion Week) را به خوبی نشان می دهند، نمایش های تجملاتی سوپرمدل های ورساچه بهترین گزینه هستند؛ مخصوصا نمایش 1991 آن ها با «سیندی کرافورد» (Cindy Crawford)، «نائومی کمپل» (Naomi Campbell)، «کریستی ترلینگتون» (Christy Turlington) و «لیندا اوانجلیستا» (Linda Evangelista) که این چهار سوپرمدل پس از حضور در موزیک ویدئوی «Freedom! ‘90» خواننده معروف، «جرج مایکل»، در این نمایش با این آهنگ لب زدند. این زنان بر «کتواک» (catwalk) ورساچه حکمفرمایی و دستمزد گزافی سزاوار زرق و برق نمایشی شان را دریافت می کردند.
در طی دهه 1990 این تجملات افزایشیافته به خیلی از برندهای دیگر هم سرایت کرد که «گوچی» (Gucci) شاخص ترین برندی است که این نوآوری را اتخاذ کرد؛ برندی که در اوایل قرن بیستم با فروش اجناس چرمی کار خود را شروع کرده بود. وقتی «تام فورد» (Tom Ford)، طراح آمریکایی، در سال 1990 به گوچی ملحق شد، این برند با آینده نامعینی روبرو بود، اما کلکسیون «AW95» فورد این نگرانی ها را از بین برد (او در سال 1994 به جایگاه مدیر نوآوری در گوچی رسیده بود). این کلکسیون جذاب و لوکس که شامل کت و شلوارهای مخمل، بلوزهای نیمه باز و کت هایی به رنگ مرکبات می شد، بین سال های 1995 و 1996 فروش محصولات برند گوچی را 90 درصد افزایش داد. قتل جانی ورساچه در شهر میامی آمریکا در سال 1997 رویداد تلخی برای مد ایتالیا بود. خواهر جانی، «دوناتلا» (Donatella)، پس از قتل او کنترل این برند را بر عهده گرفت و تنها 3 ماه پس از این رویداد نمایشی را اجرا کرد که «کارل لاگرفلد» (Karl Lagerfeld) و جورجو آرمانی از حضار آن بودند. لباس های این کلکسیون پیچ و خم زیادی داشتند و در عین ادای احترام به برادرش، خلاقیت خود دوناتلا را هم نشان می دادند.
هفته مد میلان در حال حاضر
امروزه خیلی از اسامی که پیشتر به آن ها اشاره شد، همچنان بر هفته مد میلان سلطه دارند. در برند گوچی، «الساندرو میکله» (Alessandro Michele) با زیبایی شناسی گزیده و اغلب باروک خود، دوره جدیدی را آغاز کرده: از یک طرف مادربزرگ شیکی که گرانترین لباس های خود را پوشیده و از طرف دیگر آدم فضایی پر زرق و برقی که با لباس متالیک به زمین فرود می آید. موسکینو تحت هدایت «جرمی اسکات» (Jeremy Scott) به ریشه های گستاخانه خود وفادار مانده و اشاره های بهشدت کاپیتالیستی از فرهنگ عامه را به آثار خود اضافه کرده است؛ اسکات در سال های اخیر از هر چیزی، از باربی گرفته تا مکدونالد، الهام گرفته. میوچا پرادا به رویکری متفکرانه خود در زمینه سلیقه خوب یا بد، تاریخ و حس و حال های فرهنگی ادامه داده: نمایش پوشاک زنان پاییز/زمستان سال 2019 او به فرانکنشتاین، اثر «مری شلی» (Mary Shelly)، اشاره داشته و تشابهاتی در زمینه بلاتکلیفی سیاسی این رمان قرن نوزدهمی با حال حاضر را در این کلکسیون می بینیم.
ورساچه هم بالاتر از برندهای دیگر، تمرکز خود بر تجملات اغراقآمیز و جاذبه جنسی را ادامه داده. در بیستمین سالگرد مرگ جانی ورساچه در سال 2017، پنج سوپرمدل مورد علاقه او روی کتواک با لباس هایی با پارچه لمه ادای احترام کردند. دوناتلا در سبک و سیاق خود همچنان مثل گذشته به برادرش اشاره می کند که این موضوع را در تعدادی از محصولات نمایش پاییز/زمستان سال 2019 این برند دیدیم. برندهای دیگر هم با تغییر مواجه بوده اند که از آن ها می توانیم به «فندی» (Fendi) اشاره کنیم که در همین نمایشی که پیشتر به آن اشاره شد، به کارل لاگرفلد فقید ادای احترام کردند؛ شخصی که طراح ارشد این برند از سال 1965 بود. در دوره فعالیت او، جایگاه میلان در مد ایتالیا متحول شد. البته شهرهای دیگر هم در این حوزه رشد پیدا کردند که فلورانس و نمایش های پوشاک مردان در «Pitti Uomo» نمونه خوبی از این موضوع است. در پایان باید گفت که برندهای نمادین مطمئن و جدید جاهطلب توانسته اند تا جذابیت برچسب «ساخت ایتالیا» را حفظ کنند.
منبع: وبسایت مجله Vouge