معماری گوتیک | کلیسا | اروپا

معماری گوتیک سبکی در اروپا از اواسط قرن دوازدهم تا قرن شانزدهم بود. این سبک بطور ویژه به یک سبک ساختمان سازی سنگی اشاره دارد که فضاهای غارمانند با دیوارهای ممتد از ویژگی های آن هستند و پوشش توری کاری بین شان قرار می گیرد.

در قرن های دوازدهم و سیزدهم، دستاوردهای مهندسی، ساخت ساختمان هایی که بطور فزاینده ای غول آسا بودند را ممکن کرد. از طاق جناغی، پشت بند معلق و قوس گوتیک تیز بعنوان راه حل هایی برای مشکل ساختن یک ساختاری بسیار بلند و در عین حال حفظ نور طبیعی تا جای ممکن استفاده شد. نور خورشید به صورت قطعه قطعه، پنل های پنجره شیشه رنگی را روشن می کرد که از لحاظ بصری شگفت انگیز بود.

یکی از اولین ساختمان هایی که این عناصر را ترکیب کرد و سبک منسجمی را تشکیل داد، «کلیسای سن دبی» (Basilica of Saint-Denis) در پاریس بود. دوره «گوتیک پیشرفته» (High Gothic) که با «کلیسای جامع شارتر» (Chartres Cathedral) شروع شد، در تسخیر فرانسه، مخصوصا «سبک رایونانت» (Rayonnant style) بود. بریتانیا، آلمان و اسپانیا گونه های متفاوتی از این سبک را تولید کردند، اما گوتیک ایتالیا با استفاده از آجر و مرمر بجای سنگ، خود را از بقیه جدا کرد.

معماری «گوتیک پسین» (Late Gothic) در «کلیساهای هال» (hall churches) طاق دار آلمانی به اوج خود رسیددند. این کلیساها، راهروها و شبستان هم ارتفاعی داشتند. سبک های گوتیک پسین دیگر شامل «سبک قائم» (Perpendicular style) بریتانیایی و «سبک شعله سان» (Flamboyant style) فرانسوی و اسپانیایی می شوند.