رافائل
«رافائل» (Raphael) که اسم کامل او «رافائلو سانتسیو» (Raffaello Sanzio) بود، توسط «جورجو وازاری»، یک زندگینامه نویس قرن شانزدهمی از زندگی هنرمندان، لقب «شاهزاده نقاشان» (Prince of Painters) را دریافت کرد. رافائل از پدرش نقاشی را یاد گرفت و در شهر محل تولدش، اوربینو، زندگی درباری روشن فکرانه را تجربه کرد. یک سال بعد از مرگ ناگهانی پدرش، رافائل در 12 سالگی به کارگاه مهم ترین نقاش اوربینو، «پیترو پروجینو» (Pietro Perugino)، وارد شد و به سرعت از استادش پیشی گرفت.
رافائل در 21 سالگی به فلورانس نقل مکان کرد و در آنجا با اشتیاق پذیرای آثار «میکل آنژ» و «لئوناردو داوینچی» شد. نقاشی های متعدد او از «مدونا و کودک» (Madonna and Child) در فلورانس، گرمای انسانی، آرامش و اشکال درجه یک مختص او را به نمایش می گذارند. هنر رافائل بهنرین نمونه ویژگی های سازگاری و زیبایی ایده آل سبک «رنسانس والا» (High Renaissance) است.
معروف ترین نقاشی رافائل، «مکتب آتن» (School of Athens) می باشد که یکی از مهم ترین آثار هنری دوره رنسانس نیز تلقی می شود. این دیوارنگاره، تمثیل پیچیده ای از دانش سکولار یا فلسفه است که افلاطون و ارسطو را نشان می دهد که فیلسوفان گذشته و آن زمان در محیطی با معماری باشکوه احاطه شان کرده اند. این نقاشی تداوم تاریخی تفکر افلاطونی را نمایش می دهد. ستون نماها و طاق آهنگ های یک کلیسای بازیلیکای عظیم که گفته می شود بر اساس طراحی «برامانته» برای کلیسای «سن پیتر» باشد، تعریف کننده فضایی است که فیلسوفان در آن گرد هم آمده اند. اثر کلی این دیوارنگاره، آرامش، شفافیت و تعادلی شکوهمند است.
قرن هاست که رافائل بعنوان نقاش اعظم دوره رنسانس والا شناخته می شود چون آثارش نسبت به «میکل آنژ» متنوع تر و نسبت به «داوینچی» که از هر دوی آن های مسن تر بود، فراوان تر بودند. کلاسیسیم رافائل، بعنوان مظهر این سبک، تا اواسط قرن نوزدهم بر سنت دانشگاهی نقاشی اروپا غالب بود؛ با اینکه او در سن 37 سالگی از دنیا رفته و فرصت این را پیدا نکرده بود تا مانند میکل آنژ و داوینچی، چندین دهه دیگر را صرف هنر خود کند.
طی چهار سال، شهرت رافائل باعث شد که «پاپ جولیوس دوم» در سال 1508 او را به رم فرابخواند. آثار او بعنوان نقاش تشکیلات پاپ (واتیکان) مورد تحسین و احترام زیادی قرار گرفت و او خود را به موردتوجه ترین هنرمند رم تبدیل کرد. سفارش نقاشی پرتره ها، اشخاص مذهبی و اتاق های خصوصی پاپ به رافائل داده می شد. او علاوه بر این موارد، پرده های نگارین را نیز طراحی می کرد. چیزی نگذشت تا رافائل مسئول همه پروژه های پاپی شد که مربوط به معماری، نقاشی، دکوراسیون و حفظ آثار باستانی بودند. به گفته وازاری، مرگ نابهنگام او در سن 37 سالگی «تمام تشکیلات پاپ را در غم و اندوه فرو برد» و پاپ که «تصمیم داشت او را به مقام کاردینال برساند، در زمان مرگ او بشدت گریست.» بسیاری از نقاشی های رافائل در موزه های واتیکان قرار دارند که گردشگران تور ایتالیا می توانند از آن ها بازدید کنند.
