میکل آنژ | مشاهیر | رنسانس | ایتالیا | قسمت دوم

داوری نهایی

میکل آنژ در سال 1533 سفارش دومی را برای کلیسای سیستین دریافت کرد که این بار سفارش دهنده «پاپ کلمنت هفتم» بود: دیورانگاره عظیمی از «داوری نهایی» (The Last Judgement) در بالای محراب. او این اثر را در سال 1541 تکمیل کرد. با اینکه داوری نهایی یک موضوع استاندارد در شمایل نگاری مسیحی بود که لحظه داوری بشریت توسط خدا در باور مسیحی را نشان می دهد، نسخه میکل آنژ غیر مرسوم بود. در نقاشی او، مسیح با سینه برهنه در وسط اثر قرار دارد که توسط قدیس هایی که بیشترشان برهنه هستند، احاطه شده. در بالای دیوارنگاره نجات یافته ها را داریم که به بهشت صعود می کنند و در پایین آن، ملعونین به جهنم سرازیر می شوند. برهنگی فراگیر این نقاشی باعث ایجاد جنجال در کلیسای کاتولیک شد و در سال 1563 دستور داده شد که قسمتی از برهنگی با پارچه پوشش داده شود که این پارچه ها با دقت زیادی روی دیوارنگاره قرار گرفتند. «دنیل دا وولترا» (Daniele da Volterra) در سال 1565، تنها یک سال بعد از مرگ میکل آنژ، این کار را انجام داد. با این وجود، تمرکز همیشگی میکل آنژ بر کشیدن بدن انسان در داوری نهایی به قله خود رسید و هنرمندان نسل های بعد به تحسین و تکریم این دیوارنگاره پرداختند.

 

میکل آنژ و آناتومی

برخلاف بیشتر هنرمندان رنسانس که از طریق مجسمه های کهن و مدل های زنده به یادگیری بدن انسان پرداختند، میکل آنژ در تشریح اجساد مشارکت داشت. بر اساس گفته های آشنا و زندگی نامه نویس میکل آنژ، «Ascanio Condivi»، او برای اولین بار در صومعه «Santo Spirito» در فلورانس، در زمانی که در اواخر دوران نوجوانی اش بود، جسدها را بررسی کرد. علاقه میکل آنژ به آناتومی به اندام ها سرایت نداشت و تنها روی ماهیچه ها و استخوان ها متمرکز بود. طراحی های آناتومی بازمانده از او گواهی بر درک کاملش از ماهیچه های خاصی، به خصوص ماهیچه های دست و پا هستند. این تشریح ها میکل آنژ را قادر ساختند تا شیوه تغییر سطح و حاشیه های بدن در هنگام حرکت را درک کند. این دانش در خلق طراحی های معروف او از برهنگی قهرمانانه ضروری بود.

 

میکل آنژ و کلیسای سن پیتر

بعد از مرگ معمار «آنتونیو دا سانگالو» (Antonio da Sangallo) در سال 1546، «پاپ پل سوم» میکل آنژ را مسئول ساخت «کلیسای سن پیتر» (Saint Peter's Basilica)، کرسی کلیسای کاتولیک رومی، قرار داد. پاپ مسئولیت این پروژه بسیار فاخر را با وجود تجربه معماری محدود میکل آنژ به او محول کرد. چالش اصلی که میکل آنژ با آن مواجه شده بود، طراحی گنبد بزرگی در بالای صلیب کلیسا (محل تقاطع جناح و شبستان) بود. او از طراحی ها و مدل های سه بعدی برای بررسی ایده هایش و انتقال آن ها به دیگران استفاده می کرد. به دلیل عظمت و پیچیدگی پروژه، میکل آنژ در زمان زندگی خود تکمیل شدن گنبد را به چشم ندید. در زمان مرگ او در سال 1564 تنها «گریو گنبد» (drum) تقریبا تکمیل شده بود.

 

نابودی، بقا و قدردانی

میکل آنژ که محافظ ایده های خود بود و حتی به نزدیکانش هم اعتماد نداشت، بخش زیادی از طراحی های خود را در طول زندگی اش سوزاند. وقتی او در 18 فوریه 1564 در رم از دنیا رفت، تنها 5 طراحی بدن انسان و 5 ورق معماری در خانه اش پیدا شدند که در یک صندوقچه گردویی رنگ قفل شده بودند. طراحی های بیشتری در خانه اش در فلورانس باقی ماندند، اما آن ها همچنان کسری از طراحی های تولیدشده توسط او بودند. تخمین زده شده که اگر میکل آنژ در دوران فعالیت طولانی مدتش هر روز فقط یک ورق کشیده بود، باید حدود 28 هزار طراحی کشیده باشد. ما در حال حاضر تنها از حدود 600 طراحی او باخبر هستیم. بیشتر آثار او در سه شهر رم، واتیکان و توسکانی در ایتالیا واقع هستند.

 

قسمت دوم و آخر «میکل آنژ» به پایان رسید. در صورت تمایل می توانید قسمت اول آن را مطالعه فرمایید.