آنتونی گائودی | مشاهیر | معماری | بارسلونا | اسپانیا

آنتونی گائودی: «کسانی که قوانین طبیعت را بعنوان تکیه گاه آثار جدیدشان درنظر دارند، با خالق همکاری می کنند.»

 

آنتونی گائودی کیست؟

«آنتونی گائودی» (Antoni Gaudi) که یکی از هنرمندان پیشروی هنر مدرن بود، یک معمار کاتالونیایی و پیشگام معماری قرن نوزدهم است. او که معماری شگفت انگیزش، تعبیر بارسلونا از هنر نو و مدرنیسم را نمایان کرد، یکی از موثرترین هنرمندان مدرن در اسپانیا بود.

گائودی به مطالعه ساختار پرداخت تا راهی را برای انتقال فرم های ابتکاری در عین ترکیب تزئینات طبیعی با عناصر معماری تاثیرگرفته از دین پیدا کند و مشغول طراحی ساختارهایی با مدرنیته بی سابقه ای شد. در نهایت طراحی های ساختمان او محصولی از مذهب کاتولیک، تعهد به فرهنگ اسپانیا و علاقه بیش از حد او به منطق ساختاری طبیعت بود.

معروف ترین آثار آنتونی گائودی «کازا ویسنس» (Casa Vicens)، «پارک گوئل» (Park Güell)، بازسازی «کلیسای جامع مایورکا» (Mallorca Cathedral)، «کلیسای کولونیا گوئل» (Church of Colònia Güell)، «کازا باتیو» (Casa Batlló)، «کازا میلا» (Casa Mila) و در نهایت «کلیسای ساگرادا فامیلیا» (Basílica de la Sagrada Família) هستند.

 

زندگی نامه آنتونی گائودی

گائودی که در تاریخ 25 جون 1852 در «رئوسِ» کاتالونیای اسپانیا بدنیا آمده بود، توسط پدرش در مسگری و آهنگری تزئینی و کاربردی آموزش دید. گرایش طبیعی او به طراحی و تولید دستی مناسب حرفه معماری آینده اش بود.

او در بارسلونا در زمانی در رشته معماری تحصیل کرد که کاتالونیا یک دوره احیای فرهنگی و سیاسی را تجربه می کرد که به آن «رنسانس کاتالونیایی» (Renaixença) نیز می گویند. رشد اقتصادی و شهری برای طبقه ثروتمند مفید بود. آن ها حامی مالی هنرمندان منطقه شدند و نمی خواستند که با جریان های اروپایی قاطی شوند. اولین سفارش گائودی از شورای شهر بارسلونا در سال 1879 برای طراحی چراغ های خیابانی دریافت شد و تاثیر او بر شهر در دهه 1880 ادامه داشت که گائودی در این دهه فرهنگ بصری معماری و هنر تزئینی خود را پالایش کرد. زمانی که او تعدادی از شناخته شده ترین ساختارهای خود در قرن بیستم مثل پارک گوئل یا کازا باتیو را اجرا کرد، یک آرمان شهر گرایی مبتنی بر اتحاد سبک های کهن و معاصر برای آینده ای بهتر وجودش را فراگرفته بود. گائودی با این روش موفق شد که اثرهای متفاوتی را ترکیب و یک سبک معماری شکوهمند را ایجاد کند که طبقه بندی ها را به چالش می کشید. او علاوه بر طراحی ساختمان های مسکونی و فضاهای شهری، به ساخت یک معبد واقعا استثنایی به اسم کلیسای ساگرادا فامیلیا متعهد بود که همچنان در حال تکمیل شدن است.

 

مرگ آنتونی گائودی

آنتونی گائودی به صورت غیر منتظره ای در سال 1926 از دنیا رفت. او داشت مثل هر روز در هنگام غروب از «کلیسای سنت فلیپ نری» (Church of Sant Felip Neri) به سمت ساگرادا فامیلیا می رفت که یک تراموا به او برخورد کرد و او را به زمین زد. بعد از مراسم خاکسپاری که بسیاری از شهروندان بارسلونا در آن حضور داشتند، او به خاک سپرده شد. سیل جمعیت بخاطر این به مراسم خاکسپاری آمده بود تا با اصیل ترین معمار تاریخ شهر برای آخرین بار خداحافظی کنند.

 

شناخته شده ترین آثار آنتونی گائودی

کازا ویسنس

کازا ویسنس اولین سفارش مهمی است که آنتونی گائودی دریافت کرد و ریشه همه آثار معماری بعدی او بود. «Manel Vicens i Montaner» که کارگزار سهام و ارز بود، به این معمار جوان برای طراحی خانه باغ تابستانی خود در دهکده سابق «Gràcia» اعتماد کرد. کازا ویسنس که بین سال های 1883 تا 1885 ساخته شد بود، یکی از اولین ساختمان های شروع کننده جنبش مدرنیسم در کاتالونیا و اروپاست.

 

پارک گوئل

بعد از یک ملاقات تعیین کننده با کارآفرین «Eusebi Güell»، گائودی سفارش های زیادی را دریافت کرد و پروژه های متعددی را ارائه داد. ارتباط بین این دو به احداث آثار معماری پیشروی بسیار زیادی منجر شد. پارک گوئل یکی از این سفارش های گائودی بود؛ کسی که برای خانواده های ثروتمند در املاک بزرگ با چشم انداز تماشایی که کاتالونیایی ها به آن ها «Muntanya Pelada» می گویند، نقشه توسعه طراحی می کرد. با اینکه فقدان خریدار باعث شد که این کارها تنها چند سال بعد از تکمیل شدن رها شوند، این پارک به یک باغ عمومی بزرگ تبدیل شد که در دوره زندگی خود این تاجر یکی از جاذبه های گردشگری بزرگ بارسلونا تلقی میشد.

 

کازا باتیو

گائودی در دوره بلوغ هنری خود یکی پس از دیگری شاهکار به وجود می آورد. او در سال 1904 سفارشی را دریافت کرد که به یکی از شاخص ترین آثارش تبدیل شد. «Josep Batlló» که از صاحبان ثروتمند صنعت پارچه بود، به گائودی سفارش طراحی خانه اش و ساخت یک خانه جدید بجای خانه موجود در خیابان «Paseo de Gracia» را داد. گائودی آزادی عمل کامل برای اجرای نقشه لذت بخش اما خطرناک خود را داشت. کازا باتیو حالا برای نمای منحصر به فردش بیشتر معروف است که شبیه نشان اژدهاست؛ این تمثیلی از افسانه «سنت جورج» (Saint George)، قدیس حامی کاتالونیا می باشد. کازا باتیو در حال حاضر یکی از میراث های جهانی یونسکو و بنای شاخصی در بارسلوناست که دیدن آن برای کسانی که می خواهند بهترین آثار گائودی و مدرنیسم را کشف کنند، ضروری است.

 

کازا میلا

کازا میلا که به «لا پدررا» (La Pedrera) معروف است، ساختمانی عجیب و غریب می باشد که گائودی در سال های 1906 تا 1912 آن را ساخته بود. یونسکو در سال 1984 آن را یک میراث جهانی نامید. امروزه این ساختمان مقر بنیاد «Fundacio Catalunya La Pedrera» است و یک مرکز فرهنگی را در خود جای داده که نقطه ارجاعی در بارسلونا برای طیفی از فعالیت هایی که برگزار می کند و فضاهای متفاوت برای نمایشگاه ها و سایر استفاده های شخصی است که حاوی آن ها می باشد. بازدید از نمای بیرونی و فضای درونی کازا میلا باعث می شود که درک بهتری از معماری پیدا کنیم و بهتر قدردان آن باشیم. این امر همچنین ما را به دوره زندگی گائودی منتقل می کند.

 

ساگرادا فامیلیا

ساخت ساگرادا فامیلیا به دنبال دستور العمل های رایج آن زمان، با عناصر نئوگوتیک در ابتدا تحت نظر معمار «Francisco de Paula del Villar» آغاز شد. اما به دلیل تفاوت های فنی، گائودی جایگزین او شد و پروژه را به مسیر متفاوتی برد. گائودی این ساختمان را با سبک معماری و مهندسی منحصر به فرد خود، با ترکیب فرم های گوتیک و هنر نوی خمیده خطی متحول کرد. او باقی زندگی خود را به این پروژه اختصاص داد، اما برح ناقوس مختص «برنابا»، یکی از حواریون، تنها بخش از معبد بود که گائودی پایانش را به چشم دید؛ در آن زمان کمتر از یک چهارم پروژه تکمیل شده بود. حالا 5 نسل، پیشرفت ساخت بادقت این کلیسا در بارسلونا را مشاهده کرده اند؛ امری که همچنان ادامه دارد.

 

جاهایی که می توان آثار آنتونی گائودی را در آن ها یافت

بارسلونا میزبان آثار عمده گائودی است. 6تا از ساختمان هایی که او در این شهر ساخته، در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارند. با اینکه بیشتر شاهکارهای معماری او در بارسلونا و اطراف آن هستند، تاثیر او در اروپا و ورای آن مشهود است. گردشگران تور اسپانیا می توانند این زیبایی های شگفت انگیز را از نزدیک ببینند.

 

آنتونی گائودی: «برای اینکه تزئینات جالب باشند، اشیایی باید به تصویر کشیده شوند که ایده هایی شاعرانه را در قالب نقش مایه وارد ذهن می کنند. نقش مایه ها از تاریخ، افسانه ها، اشخاص برجسته و داستان های مربوط به انسان و زندگی، اعمال و اشتیاق او بهره می گیرند.»