پابلو پیکاسو - قسمت دوم
بعد از جنگ جهانی اول، پیکاسو به سبک های سنتی بازگشت و کمتر به سراغ کوبیسم رفت. او در اوایل دهه 1920 با استفاده از تصاویر اساطیری مثل سانتورها، مینوتورها، نیمف ها و فائون های الهام گرفته از جهان باستانی ایتالیا، نسخه منحصر به فردی از کلاسیسیم را طراحی کرد. پیکاسو در این «دوره نئوکلاسیک» (Neoclassical Period) خود که در آن به شکلی جدید خود را بیان می کرد، تصاویری را خلق کرد که به مادری اختصاص داشت؛ تولد پسر او، «پائولو» (اولین فرزند از چهار بچه او با سه زن متفاوت)، در سال 1921 الهام بخش این موضوع بود. «زن سفیدپوش» (Woman in White) که در سال 1923 منتشر شده بود، زنی را نشان می دهد که لباس سفید کلاسیک «توگا» (toga) مانندی پوشیده و به آرامی و با ژست متفکرانه ای در حال استراحت است. موی ژولیده او، آرامی روحیه مادری و شاعرانگی لطیفی را نمایان می کند. پابلو در اواخر دهه 1920 با بهره گیری از تصویرسازی و روش های سورئالیست به ایجاد تصاویر اشکال متحول و از شکل طبیعی خارج شده، پرداخت. در اثر «برهنه ایستاده کنار دریا» (Nude Standing by the Sea) در سال 1929، شکلی که پیکاسو کشیده، حاکی از ژست کلاسیک یک برهنه ایستاده با بازوهایی بالاآمده است، اما بدن او متورم و دارای چینش جدید هیولاواری می باشد.
پیکاسو در اوایل دهه 1930 به رنگ های سازگار و کانتورهای پر پیچ و خمی رو آورد که تداعی کننده یک نفس گرایی «بیومورفیک» (biomorphic) کلی هستند. او صحنه هایی از زنان با سرهای سرافکنده و اغواگری چشمگیر را با حس خوش بینی و آزادی تجدیدشده ای نقاشی کرد که احتمالا از رابطه او با زن جوانی به نام «ماری-ترز والتر» (یکی از معشوقه های متعدد پیکاسو) الهام گرفته اند. نقاشی «خواندن پشت یک میز» (Reading at a Table) در سال 1934، از رنگ های برجسته و انحناهای نرم که بخشی از این ویژگی های گویا هستند، برای به تصویر کشیدن ماری-ترز استفاده می کند که پشت یک میز بیش از حد بزرگ نشسته است و با این کار، روی جوانی و معصومیت او تاکید می کند.
پابلو با اینکه در دهه 1930 همچنان در فرانسه زندگی می کرد، شروع جنگ داخلی اسپانیا در سال 1936 عمیقا او را نگران و ناراحت کرد. او با مجموعه تصاویر شدیدا احساساتی مثل «رویا» (Dream) و «دروغ فرانکو» (Lie of Franco) به این موضوع واکنش نشان داد؛ چیزی که در دیوارنگاره عظیم «گرنیکا» (Guernica) به اوج خود رسید که با طیفی «گریسیل» (Grisaille) از سایه روشن های خاکستری نقاشی شده بود. این نقاشی که سهم پیکاسو از «پاویون اسپانیایی» در نمایشگاه جهانی سال 1937 در پاریس بود، یک اثر پیچیده وحشتناک با لایه هایی از نمادگرایی ضدجنگ در اعتراض به کودتای فاشیست به رهبری ژنرال فرانسیسکو فرانکو است.
از اواخر دهه 1940 تا دهه 1960، انرژی خلاق پیکاسو هرگز افول نکرد. او که در جنوب فرانسه زندگی می کرد، به نقاشی و ساخت سرامیک ادامه داد و چاپ دستی را نیز امتحان کرد. شهرت بین المللی پیکاسو با نمایشگاه های بزرگ در لندن، ونیز و پاریس به همراه نمایشگاه های مرور آثار در توکیو در سال 1951 و لیون، رم، میلان و سائو پائولو در سال 1953 افزایش پیدا کرد. یک نمایشگاه مرور آثار در «موزه هنر مدرن» (Museum of Modern Art) نیویورک در سال 1957، توجهات بسیار زیادی را به خود جلب کرد و بیش از 100 هزار نفر طی ماه اول از آن بازدید کردند. این نمایشگاه شهرت پیکاسو را تثبیت کرد و موزه ها و کلکسیونرها در آمریکا، اروپا و ژاپن برای تصاحت آثارش به رقابت با یکدیگر پرداختند.
در اثر «فائون با ستاره ها» (Faun with Stars) در سال 1955، پابلو پیکاسو به تم های اساطیری تصاویر اولیه خود بازگشت. او دوباره با بکارگیری تجربه شخصی خود در نقاشی اش، شیفتگی خود در ارتباط با عشق جدیدی را تداعی کرد؛ زن جوانی به نام «ژاکلین روک» که وقتی پیکاسو 79 سال سن داشت، به زن دوم او بدل شد. پیکاسو در این اثر خود را نماد فائونی قرار داد که با آرامش و خونسردی به نیمفی که برای ستاره ها ساز می زند، نگاه خیره خردمندانه و با اعتماد به نفسی دارد. این تصویر دربرگیرنده این موضوع است که پابلو به صورت مسحورکننده ای عاشق ژاکلین بود.
پیکاسو حتی در دهه های هشتم و نهم از زندگی خود نیز تعداد بسیار زیادی اثر هنری تولید کرد و از مزایای مالی موفیقتش بهره مند شد و با اندوختن ثروت شخصی، کلکسیون فوق العاده ای از آثار خود و هنرمندان دیگر را جمع آوری کرد. پابلو پیکاسو در سال 1973 از دنیا رفت و میراث هنری را از خود بجا گذاشت که امروزه در همه جای دنیا طنین انداز است.
قسمت دوم «پابلو پیکاسو» به پایان رسید. در صورت تمایل می توانید قسمت اول آن را مطالعه فرمایید.