خبرنگاران: مردم بو و گویو در جنوب چین مرده های خود را دفن نمی نمایند. در عوض تابوت آن ها را از صخره های بلند آویزان می نمایند. این روش دفن نه تنها در میان مردم بو و گویو بلکه در میان گروه های اقلیت دیگر در کشور های آسیایی مثل فیلیپین و اندونزی هم رایج است. دلیل اصلی این نوع تدفین معین نیست. شاید معتقدند که قرار دادن تابوت ها در ارتفاعات کوه ها به مرده ها یاری می نماید راحت تر به بهشت بروند. یک مزایای آویزان کردن مرده ها این است که آن ها را از دسترس لاشخور ها دور می نماید و دیرتر فاسد می شوند. همچنین زمین را برای کشت آزاد نگه می دارد.

تابوت های معلق هنوز در جنوب و مرکز چین دیده می گردد، به خصوص در امتداد دره های دورافتاده رود یانگ تسه که از هیمالیا به ساحل شرقی چین می ریزد. با این حال، قدیمی ترین تابوت 3000 سال قدمت دارد و در شرق استان فوجیان پیدا شده است.

تابوت ها در اشکال مختلفی وجود دارند، اما عمدتا در یک قطعه چوب، معمولا یک تنه درخت توخالی کنده کاری شده اند. تابوت ها روی تیرهایی روی دیواره عمودی کوه ها قرار می گیرند. همچنین در غار های دیواره صخره ها یا پیش آمدگی های سنگی طبیعی قرار می گیرند. در ساگادا، جزیره لوزان فیلیپین، تابوت ها یا با میخ به صخره کوبیده می شوند یا آن ها را با طناب گره می زننند. هر تابوت حدود 250 کیلوگرم وزن دارد، بنابراین بالابردن آن از صخره ها به کوشش زیادی احتیاج دارد.

اینکه مردم بو تابوت ها را چگونه بالا می بردند هنوز یک راز است. تابوت های نزدیک نوک صخره را احتمالا از بالا به پایین می انداختند. ولی تابوت های نزدیک زمین را احتمالا با نردبان بالا می بردند. وجود شکاف هاو بریدگی های متعدد در صخره ها نشان می دهد که از نوعی داربست استفاده می شده است.

مردم بو قبیله اقلیت شورشی بودند که رسوم عجیبی داشتند. مثلا، بزرگسالان دندانشان را عمدا می کشیدند، عملی که هنوز در بعضی قبایل جنوب چین، تایوان و جنوب شرقی آسیا انجام می گردد. این قبیله حدود 400 سال پیش ناپدید شد. زمانی صد ها تابوت معلق در سیچوان، یونان، گویژو وجود داشت، اما بسیاری از آن ها در دره و رودخانه سقوط کردند. هنوز بیش از صد ها تابوت در جنوب چین وجود دارد.