تاریخچه پل کروگر شلاتی
تاریخچه پل سلاتی - موقعیت کروگر شلاتی
برای درک کامل تاریخچه خط راه آهن سلاتی و نقطه گذر آن از رودخانه سابی که به آن پل سابی می گفتند و همچنین تاسیس دفتر مرکزی پارک ملی کروگر و استراحتگاه آن در اینجا که بعدا اسکوکوزا نام گرفت، تاریخچه توسعه این ناحیه از آفریقای جنوبی و شرایط سیاسی آن در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم باید بررسی شود.
رویدادهای کلیدی که منجر به تجربه سافاری ریلی توسط مهمانان شدند
در زمان تکمیل خط سلاتی در سال 1915، معادن طلای سلاتی تقریبا تا آخرین حد خود بهره برداری شده بودند و کندوکاوها جهت کشف طلا به سودآوری کمتری می رسیدند. در آن زمان ارزش اقتصادی این خط راه آهن دوباره مورد بحث و گفتگوی جدی قرار گرفت. در سال 1921، امتیازاتی برای اکتشاف زغال سنگ در امتداد خط سلاتی در شمال «پل کروکودیل» (Crocodile Bridge) اهدا شد و تا سال 1922، چراغ های راهنمای اکتشاف به صورت معمول در بخش جنوبی «ذخیره گاه سابی» (Sabie Reserve) پدیدار شدند. بعضی از این چراغ ها را بین «رودخانه بوم» (Bume River) و پل کروکودیل همچنان می تواند دید. مدیریت راه آهن که در جستجوی این بود تا هزینه نگهداری از خط سلاتی را کمتر و سود آن را بیشتر کند، به دنبال آزادسازی تکه ای از زمین در هر دو طرف آن بود تا برش الوار و در جاهای ممکن کشاورزی را امکان پذیر کند. این امر در زمانی رخ داد که از مفهوم پارک ملی حمایت آنچنانی نمی شد. جیمز استیونسن-همیلتون این سال ها را بعنوان «سال های سیاه در تاریخچه پارک حیات وحش سابی» توصیف کرد. در یکی از مطبوعات آن زمان عنوان شد: «این پارک به اصطلاح حیات وحش تنها پناهگاهی برای حیوانات وحشی خطرناک و نقطه متمرکزی برای بیماری است و باید به صورت کامل پاکسازی شود». روزنامه ای دیگر نوشت: «در بیست سالی که گذشته، این زمین به جای تنها شیر و بیماری می توانست صدها خانه و صاحب خانه شاد و خندان داشته باشد». خوشبختانه، هیچ کدام از این تهدیدها به ثمر ننشستند. خط راه آهن سلاتی به خودی خود دسترسی راحتی را برای خارجی ها ایجاد و به کاهش چشمگیر حیوانات وحشی در این ناحیه در اواخر قرن نوزدهم کمک قابل توجهی کرد.
گردشگران روی قطار
این ایده به ذهن مسئولین راه آهن در سال 1923 خطور کرد تا یک سروسیس قطار گردشگری دو هفته یکبار برای گذر از منطقه «Lowveld» طی فصل زمستان را برپا کنند. طولی نکشید تا این موضوع به نام «تور 9 روزه دور آفریقا» (Round in Nine Tour) شناخته شد چون شرکت در آن 9 روز طول می کشید. اولین سفر این تور در سال 1923 رخ داد که در آن ژوهانسبورگ مبدا و مقصد سفر بود. از همه چشم اندازهای جالب، از جمله شهر «Maputo» (که در آن زمان «Lourenço Marques» نام داشت)، در این سفر بازدید شد. البته در ابتدا برنامه بر مبنای گذر از پل سابی در شب، بدون توقف بود. مسئولین سازماندهی تور با استیونسن-همیلتون وارد گفتگو شدند تا ببینند که اگه اگر شکار مجاز باشد، آیا می شود توقفی را به تور اضافه کرد. این موضوع مشخصا مجاز نبود و توقف قطار در شب در طرف دیگر پل سابی و حرکت زودهنگام به سمت «Newington» در صبح فردای آن شب مورد موافقت قرار گرفت. بعد از چند مسیر کوتاه اول، مسیر گذر از پارک حیات وحش بدون شک به بخش برجسته سفر تبدیل شد. با اعلام رسمی تاسیس پارک ملی کروگر در سال 1926، این سفر برای گردشگران بیش از پیش محبوب شد. این سفر شامل یک گردهمایی دور آتش اردوگاه در «ایستگاه Huhla» (نزدیک به اسکوکوزا در کرانه شمالی رودخانه سابی) بود و بعدا یک محیط بان با گردشگران سفر می کرد و آن ها را در هر توقفگاه به پیاده روی های کوتاهی در حیات وحش می برد.
در سال 1929 تصمیم گرفته شد تا ماشین هایی از «Mbombela» (که در آن زمان «Nelspruit» نام داشت) گردشگران را با هماهنگی با سرویس قطار به گشت و گذار ببرد. آتش اردوگاه به جاذبه ای عالی تبدیل شد؛ مردم دور شعله عظیم می نشستند، آواز می خواندند و از اینکه ممکن بود چشم های گرسنه هیولاهای شکارچی از بوته های تاریکی نزدیک در حال مشاهده شان باشند، لرزه لذت بخشی بر تن شان می افتاد. یکی از مهمانداران قطار که پوست شیری را بدست آورده بود، بعضی وقت ها آن را می پوشید و به صورت مخفیانه به سمت حلقه گردهمایی می خزید تا از او با فریادهای مهمانان پذیرایی شود. برای اضافه واقع گرایانه کردن ماجرا، گروهبان پلیس در پل سابی می توانست تقلید نزدیکی از غرش شیر را با یک لوله شیشه ای بلند اجرا کند تا همراهی صوتی لازم فراهم شود. مهمانان عاشق این هیجانات بودند و «De Laporte» طنازی بود که نهایت تلاش خود را می کرد تا باعث رضایت آن ها شود.
جیمز استیونسن-همیلتون چنین روایتی داشت: «علاقه ای که مردم به حیوانات به صورت غیرعمدی نشان دادند و سخنانی که در معاشرت با مهمانان شنیدم، این اعتماد به نفس را بالاخره به من دادند که در صورت به بلوغ رسیدن برنامه پارک ملی مان، آن به محبوبیت می رسد و به یک از دارایی های کشور تبدیل می شود. اینکه مردم آفریقای جنوبی علیرغم سنت ها ممکن است تنها از نگاه کردن به حیوانات راضی باشند، بدون اینکه بخواهند آن ها را بکشند، بشدت دلگرم کننده بود.»
این قطارها از پارک ملی کروگر در خط سلاتی تا سال 1973 عبور می کردند که در آن زمان خط جدیدی در امتداد پارک افتتاح شد. پل سلاتی از آن زمان یک نماد شاخص خالی باقی مانده بود ... تا اینکه در سال 2020 کروگر شلاتی تجربه خوابیدن در قطار روی این پل با تاریخچه غنی اش را احیا کرد که این امر می تواند تجربه خاطره انگیزی برای گردشگران تور آفریقای جنوبی باشد.
