از 10 سال قبل هم پیش بینی می شد که پیکار اصلی و جدید مالی دنیا، بین امریکا و چین به وقوع پیوندد. ولی امروز که این حدس همچنان صحیح و این رقابت برقرار نشان می دهد، تغییراتی آشکار در شرایط موجود روی داده و هیچ یک از دو قدرت فوق توانی را که پیش تر داشتند، ندارند.

لرزش های اقتصادی امریکا و چین البته سبب ها و شکل های متفاوتی دارد و مثل یکدیگر نیست. نزول صنعت امریکا در قسمت های نرم افزار و صنایع سبک آن بوده و چیزی است که در کلام جوزف نای، کارشناس حاذق امور اقتصادی ریشه در ناتوانی امریکا در متقاعد کردن خریداران کالا های خویش دارد و نمی تواند مدعی گردد همانی را عرضه می دارد که متقاضیان می خواهند. مشکل چین چیز دیگری است. این غول شرق آسیایی همچنان در جهت هدفش- دریافت پیشتازی اقتصادی از امریکایی ها- حرکت می نماید اما در سال های اخیر هم صادرات این کشور به سبب تکراری نشان دادن کالاها و محصولاتش تنزل نموده و هم قروض داخلی و دیون بین المللی این کشور به مرزهای هشدار دهنده ای رسیده است.

چین البته هرگز خدایگان صنایع سبک و نرم افزارهایی نبوده که کره و ژاپن در فراوری آن استادند و بیشتر به صنایع سنگین رویکرد داشته ولی به جبران ضعفی که دارد با افزایش راه های مواصلاتی اش کوشیده است نقل و انتقال کالاهای سایر کشورها نزد خویش یا به کشورهای دور دست را تسهیل کند و از این طریق بازوی اقتصادی آنها گردد.

اضافه بر این چین نهادی به نام بانک سرمایه گذاری بنیادین آسیایی را هم راه اندازی نموده که کارش یاری رسانی به اقتصادهای ورشکسته یا فعالیت های اولیه ای است که بعضی کشورها در زمینه های اقتصادی صورت می دهند و به سبب کمبود بودجه دلیل و پایه ای برای خوشبینی نسبت به آن ندارند. شاید شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین به این ببالد که اقتصاد کشورش هنوز پویاتر از فرانسه و انگلیس است و از ژاپن هم عقب نیست اما چیزی هم نیست که کشورش ادعای آن را مطرح نموده بود. امریکا و ترامپ طی سال های اخیر از تنزل درجات سیاسی خود بیشتر لطمه دیده اند زیرا همین فرآیند اعتبار اقتصادی و شخصیتی نهادهای اقتصادی آنان را هم در چشم جهانیان سست نموده است. ترامپ طی سه سال زمامداری اش، بیش از آنکه به پرو بال دادن به فعالیت های اقتصادی امریکا در بیرون از این کشور بپردازد، مشغول عقب راندن مخالفانش در مجلس نمایندگان امریکا و سایر نهادها سیاسی این کشور بوده و با اینکه اقتصاد داخلی امریکا طی این دوران رونق یافته و ترامپ فرصت های اقتصادی جدید و متعددی را پیش روی مردم این کشور گذاشته اما بی توجهی اش به مسائل برخاسته از رقابت های بین الملل جایگاهش را در ستیز نرم با چین نااستوار ساخته است.

اگر تا 50 و حتی 30 سال پیش عملیات اقتصادی و تدابیر اقتصادی امریکا برای سایر کشورها رشک برانگیز بود، امروز همان موارد اسباب تمسخر جهانیان شده و بخصوص بعد از سقوط معروف اقتصادی امریکا در سال رفتن بوش پسر و آمدن باراک اوباما (2008) اقتصاد امریکا هرگز به بالندگی گذشته اش نشده است. با این اوصاف زیاد هم فرق نمی نماید که برنده پیکار اقتصادی دیرپای امریکا و چین کیست زیرا هیچ یک چهره و نمای یک پیروز را ندارند.